Hey Greece, where are you?

Στην 13η Σύνοδο Ramsar, η Ελλάδα για άλλη μια φορά λάμπει δια της απουσίας της. Η απουσία αυτή είναι εκκωφαντική: η πλειονότητα των χωρών του κόσμου βρίσκονται εκεί, συζητάνε και αποφασίζουν από κοινού για δράσεις για τους υγρότοπους, η Ελλάδα όμως δεν είναι πουθενά.

Είναι στρατηγική επιλογή η εσωστρέφεια; Προκύπτει μήπως από μια αναγκαστική κατάσταση όπως για παράδειγμα η έλλειψη πόρων; Όπως και να έχει, όποιο και να είναι το αίτιο, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η εσωστρέφεια είτε αναφέρεται μεμονωμένα σε ένα άτομο είτε σε μια ομάδα ανθρώπων, σε ένα οργανισμό ή πολύ περισσότερο σε ένα κράτος, καταλήγει τις περισσότερες φορές σε περιορισμένη γνώση, σε αδυναμία προσαρμογής σε αλλαγές του περιβάλλοντος και τελικά σε απομόνωση.

Στην 12η Σύνοδο Ramsar στην Ουρουγουάη πριν 3 χρόνια, η Ελλάδα επέλεξε να βγει μπροστά και να προτείνει ένα ψήφισμα για την προστασία των νησιωτικών υγρότοπων της Μεσογείου. Ένα ψήφισμα που πατούσε πάνω στην σημαντική δουλειά που είχε γίνει στους ελληνικούς νησιωτικούς υγρότοπους από το WWF Ελλάς και στην ακόμα πιο σημαντική προσπάθεια από την Ελληνική Πολιτεία να προστατεύσει τους μικρούς υγρότοπους των νησιών με ένα Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ 228/ΑΑΠ/2012). Τότε ήμασταν όλοι περήφανοι που η Ελλάδα βγήκε από την αφάνεια και έκανε γνωστή σε μια παγκόσμια Σύμβαση την ανάγκη για να αναγνωριστεί η σημασία αυτών των «οάσεων» σε νησιωτικά περιβάλλοντα. Και ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή παρά τις όποιες αδυναμίες είχε να επιδείξει η Πολιτεία στο θέμα της διαχείρισης των υγροτοπικών της περιοχών.

Τρία χρόνια μετά όμως, στην 13η Σύνοδο Ramsar που συμβαίνει αυτές τις μέρες στο Dubai, η Ελλάδα για άλλη μια φορά λάμπει δια της απουσίας της. Η απουσία αυτή είναι εκκωφαντική: η πλειονότητα των χωρών του κόσμου βρίσκονται εδώ, συζητάνε και αποφασίζουν από κοινού για δράσεις για τους υγρότοπους, η Ελλάδα όμως δεν είναι πουθενά. Πολλές φορές ακούστηκε η αξία του «δικού της» ψηφίσματος και η δουλειά που γίνεται πλέον σε όλα τα νησιά της Μεσογειακής Λεκάνης ως απόρροια αυτού. Η Ελλάδα όμως είναι άφαντη. Ούτε για να λάβει τα εύσημα, ούτε για να συμμετέχει σε συζητήσεις με άλλες χώρες και να ανταλλάξει ιδέες, ούτε για να συν-διαμορφώσει άλλα ψηφίσματα που πιθανόν την ενδιαφέρουν…

Η απουσία αυτή φέρνει στην επιφάνεια ακόμα πιο έντονα τις αδυναμίες της Πολιτείας: την κραυγαλέα έλλειψη γνώσης σχετικά με τους ελληνικούς υγρότοπους (πόσοι είναι, πού είναι, ποια είναι η κατάστασή τους), την αδυναμία προστασίας τους παρά τα όσα προβλέπει ο νόμος για τη βιοποικιλότητα, την έλλειψη ορθής διαχείρισης των υγρότοπων διεθνούς σημασίας με αποτέλεσμα να είμαστε η χώρα με τους περισσότερους υγρότοπους Ramsar μέσα στην μαύρη λίστα Μοντρέ, την απουσία εθνικής στρατηγικής που θα καθορίσει τα επόμενα βήματα, την ελλιπή εφαρμογή δράσεων αποκατάστασης υγρότοπων κ.α. Πάνε πλέον 10 χρόνια από τότε που, η Ελλάδα έκανε τελευταία φορά έκθεση για την κατάσταση των υγρότοπων Ramsar, μια έκθεση που κανονικά πρέπει να στέλνετε στην Γραμματεία της Σύμβασης κάθε 3 χρόνια… για μια ακόμα φορά αδικαιολογήτως απών…

Καθόλου τυχαία, επιλέγω να κλείσω το άρθρο αυτό όπως ξεκίνησε. Σε εκδήλωση που έγινε για να παρουσιαστούν τα αποτελέσματα ενός προγράμματος που τρέχει σε όλη τη Μεσόγειο και που ουσιαστικά γίνεται εφαρμογή του ψηφίσματος που η Ελλάδα πρότεινε και υποστήριξε πριν 3 χρόνια, πήρε το λόγο μια άλλη Μεσογειακή χώρα και ξεκίνησε λέγοντας: «Hey Greece, where are you?» (Ε Ελλάδα, που είσαι;).

Θάνος Γιαννακάκης
WWF Ελλάς
[post_ads]