Η πτώση της ζήτησης του φυσικού αερίου στην Ε.Ε. - Οι ΗΠΑ και οι μαριονέτες τους

Η Ευρώπη αλλάζει καύσιμο, όχι προμηθευτή. Η Ουάσιγκτον όμως θέλει να μετατρέψει αυτή τη μετάβαση σε νέα αγορά για το αμερικανικό LNG, γι αυτό πιέζει..

του Δημήτρη Μηλάκα

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (2024) και της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας (IEA):

• Η συνολική κατανάλωση φυσικού αερίου στην Ε.Ε. μειώθηκε κατά περίπου 20% την τριετία 2021- 2024.
• Μόνο το 2023 η πτώση ήταν 7,4% σε σχέση με το 2022, που ήδη ήταν χρονιά εξοικονόμησης μετά την ενεργειακή κρίση.
• Στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη αγορά φυσικού αερίου της Ευρώπης, η μείωση φτάνει το 22% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα.

Η πτώση αυτή δεν είναι συγκυριακή: προέρχεται από διαρθρωτικούς λόγους – όχι απλώς από τον ήπιο χειμώνα ή την ακρίβεια.

Πώς καλύπτονται οι ανάγκες που μένουν; Με τρεις παράλληλες στρατηγικές:

α. Εξοικονόμηση και ενεργειακή απόδοση

Η βιομηχανία της Ε.Ε., ιδίως στη Γερμανία και την Ολλανδία, έχει αλλάξει μοντέλο λειτουργίας:

• Μεταβαίνει σε ηλεκτροκίνηση και «πράσινο» υδρογόνο.
• Αντικαθιστά θερμικές διεργασίες με ανανεώσιμες.
• Εφαρμόζει πολιτικές «fuel switch» (μετάβαση από φυσικό αέριο σε βιομάζα ή ηλεκτρισμό).

β. Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ)

Η παραγωγή από ΑΠΕ κάλυψε το 44% της ηλεκτρικής ζήτησης στην Ε.Ε. το 2024, σύμφωνα με την Ember Climate.

Η Γερμανία, η Ισπανία και η Ολλανδία ειδικά υπερδιπλασίασαν την ηλιακή ισχύ εγκατεστημένων πάνελ μέσα σε δύο χρόνια.

γ. LNG - αλλά όχι για αύξηση, για σταθερότητα

Η Ευρώπη έχει χτίσει υπερ-δυναμικότητα εισαγωγών LNG (π.χ. Γερμανία, Ολλανδία, Ελλάδα, Ιταλία).

Όμως αυτή η υποδομή δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη ζήτηση. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα FSRU λειτουργούν κάτω από το 60% της χωρητικότητάς τους.

Δηλαδή υπάρχει επάρκεια, αλλά όχι κατανάλωση.

Τι σημαίνουν όλα αυτά, όμως, για έργα που προβάλλονται ότι «θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας» όπως ο Κάθετος Διάδρομος που υποτίθεται θα συνδέει την… Αλεξανδρούπολη με τη βόρεια και κεντρική Ευρώπη;

Αν η συνολική αγορά φυσικού αερίου της Ε.Ε. συρρικνώνεται, τότε τα νέα δίκτυα αγωγών:

• δεν έχουν οικονομική λογική (χαμηλή απόσβεση, ακριβή χρηματοδότηση),
• δεν βρίσκουν πελάτες (οι μεγάλες βιομηχανίες φεύγουν προς ΗΠΑ ή Ασία),
• και δεν θεωρούνται «πράσινες επενδύσεις» στο νέο Ταμείο SAFE ή στο πλαίσιο Taxonomy της Ε.Ε.

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει ότι μέχρι το 2030 η κατανάλωση φυσικού αερίου θα μειωθεί κατά 35% σε σχέση με το 2019. Με άλλα λόγια, όταν (και αν) ολοκληρωθεί ο Κάθετος Άξονας, η Ευρώπη θα χρειάζεται λιγότερο φυσικό αέριο απ’ ό,τι σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες δεν «καλύπτονται» με περισσότερο αέριο, αλλά με λιγότερη εξάρτηση από αυτό.

Η Ευρώπη αλλάζει καύσιμο, όχι προμηθευτή.

Η Ουάσιγκτον, όμως, θέλει να μετατρέψει αυτήν τη μετάβαση σε νέα αγορά για το αμερικανικό LNG – γι’ αυτό πιέζει για αγωγούς, terminals και «διαδρόμους» που ίσως δεν χρειαστούν ποτέ.

Εξού λοιπόν και η αγάπη της Κίμπερλι…

Πηγή: topontiki.gr
[post_ads]