Πάντα στις γιορτές η μητέρα μου έδινε το θριαμβευτικό της παρών και οι καλεσμένοι μας ήταν μαγεμένοι από τη νοστιμιά των λαχανοντολμάδων.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο τελευταίος μήνας του χρόνου ήταν ο πιο αγαπημένος μήνας. Αφενός η ανεμελιά, η ξενοιασιά, το γιορτινό χρώμα των διακοπών και η αναμονή της ονομαστικής μου γιορτής, αφετέρου τα ιδιαίτερα και λατρευτά φαγιά της Θράκης με κυρίαρχο ρόλο τους ντολμάδες με ξινό λάχανο. Με χοιρινό κρέας και τσιγαρίδες για "προστασία" των κρεάτων για να μην καούν.
Όλο το πακέτο ήταν άκρως ελκυστικό και η αναμονή ήταν ευχάριστη, χωρίς εκπλήξεις. Τόσα χρόνια η μητέρα μου έμπαινε στην διαδικασία και τον κόπο της προετοιμασίας. Πρώτον να έχει έτοιμο το ξινό και λαχταριστό λάχανο. Το τουρσί έμπαινε σε πρώτη σειρά προτεραιότητας καθότι πρόσθετε το 50% της επιτυχίας. Το υπόλοιπο οφείλονταν στην ποιότητα του κρέατος (χοιρινό πάντα με πάχος), η επιλογή του ρυζιού (καρολίνα) και του μείγματος αρωματικών και μπαχαρικών (ρίγανη, μαϊντανός, άνηθος σε ξηρή ή φρέσκια μορφή, δαφνόφυλλα, μαύρο πιπέρι και λίγο χοντρό αλάτι).
Πάντα στις γιορτές η μητέρα μου έδινε το θριαμβευτικό της παρών και οι καλεσμένοι μας ήταν μαγεμένοι από τη νοστιμιά. Μία μοναδική φορά δοκίμασα να βάλω δίπλα στο δικό της πιάτο την δική μου πρόταση για λαχανοντολμαδες. Περιττό να αναφερθώ ότι δεν είχα διευκρινίσει ποιας είναι το πιάτο. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το δικό μου έμεινε στα αζήτητα. Δεν το άγγιξε κανείς. Πρώτη και τελευταία φορά που προσπάθησα να ανταγωνιστώ, φανερά, την μαεστρία της μαμάς στη μαγειρική.
Πέρασαν τα χρόνια. Ωρίμασα, άλλαξα πολλές μαγειρικές εμπειρίες, δοκίμασα εναλλακτικές λύσεις. Διάνυσα πολλές ξένες διαδρομές στη μαγειρική. Λάτρεψα την κινεζική κουζίνα και δοκίμασα συστηματικά την γαλλική. Πάντα όμως διατηρούσα στο μυαλό και την καρδιά μου την παραδοσιακή και ισορροπημένη μεσογειακή κουζίνα. Πάντα έδινα τα εύσημα στην Θράκη. Η μητέρα μου, η καλή, έφυγε αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην ψυχή και την καρδιά μου. Η μνήμη των γεύσεων και των μυρωδιών έμεινε για πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Η Ελλάδα μας περνάει δύσκολες ημέρες. Η χώρα μας πολεμάει μία ισχυρή, επιθετική και αλόγιστη μεταδοτικότητα ενός ιού που μεταλλάσσεται επικίνδυνα. Όλοι κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Πρέπει να καταλάβουμε την σημασία της ατομικής προστασίας. Ο εμβολιασμός αποτελεί λύση, αλλά λειτουργούμε όλοι κάτω από μία τεράστια πίεση. Όλοι μάθαμε ότι κανείς δεν είναι άτρωτος.
Σήμερα, που κλείνουμε σχεδόν δύο χρόνια πανδημίας, στο γκρίζο και άχαρο περιβάλλον των στατιστικών και του φόβου το αποφάσισα. Τώρα είπα να κάνω μία δοκιμή. Να μαγειρέψω τους περίφημους λαχανοντολμάδες. Χωρίς την προστασία της μητέρας μου να τολμήσω. Να τονώσω το ηθικό μου. Θυμήθηκα και συμβουλεύτηκα, από την αδερφή μου, την συνταγή. Φυσικά έλεγξα στο διαδίκτυο την σειρά χρήσης των υλικών. Όλα πήγαν ρολόι. Δοκίμασα το κάθε υλικό και πρόσθεσα σταδιακά υγρό από το τουρσί για να αγγίξω την τελειότητα των ντολμάδων της μαμάς. Το σπίτι μου γέμισε με μεθυστικές μυρωδιές. Προχώρησα στην ετυμηγορία... Συμβιβάστηκα με τις ατέλειες στο τύλιγμα. Διαπίστωσα τη νοστιμιά. Από εμφάνιση δεν σκίζουν αλλά... ξέρω ότι άξιζε τον κόπο. Αποτελούν ένα φόρο τιμής στη μητέρα μου. Είμαι βέβαιη ότι τουλάχιστον θα είναι περήφανη. Που δοκίμασα!
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω