Η αποχή των αγανακτισμένων Ελλήνων δικηγόρων και η απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων του Σκάργκιλ

Οι Δικηγόροι της χώρας απέχουν από τα καθήκοντά τους επί επτά μήνες. Αρχικά και από τον Δεκέμβριο του 2015 διαμαρτυρόμενοι για τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Στη συνέχεια και από τον Ιανουάριο του 16 για το ασφαλιστικό

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου, Δικηγόρου Δράμας

Α. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ «ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ»

Οι Δικηγόροι της χώρας απέχουν από τα καθήκοντά τους επί επτά μήνες. Αρχικά και από τον Δεκέμβριο του 2015 διαμαρτυρόμενοι για τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Στη συνέχεια και από τον Ιανουάριο του 16 για το ασφαλιστικό.

Και παλιότερα υπήρξαν κινητοποιήσεις τους μακράς διάρκειας. Για πρώτη φορά όμως ήταν τόσο αυστηρό το πλαίσιο αποχών, τόση δυναμική η κινητοποίησή τους. Η διάρκεια, η συμμετοχή και η ένταση των κινητοποιήσεών τους μας θυμίζει παρόμοιες άλλων επαγγελματιών ή εργαζομένων. Δίχως να θέλουμε να εξισώσουμε ανόμοιες και με διαφορετική βεβαίως βαρύτητα και σημασία κινητοποιήσεις, μας θυμίζει τον αγώνα των Βρετανών ανθρακωρύχων της δεκαετίας του 80.

Η φορολογική λαίλαπα της μνημονιακής εποχής ήταν θάλεγε κανείς αναμενόμενη. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση και η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών επίσης ήταν ορατή στον ορίζοντα. Πολλά ήταν τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος, των Κυβερνώντων και όλων ημών που τα ανεχόμασταν. Επίσης ήταν ορατές οι ιδεοληψίες, εμμονές και στοχεύσεις των δανειστών μας.

Η κρίση έπληττε όλους βαρύτατα. Πιστεύαμε όμως και ελπίζαμε ότι θα μπορούσε η απάντηση να είναι δίκαιη λιτότητα και βιώσιμες λύσεις. Ακόμη και οι πλέον απαισιόδοξοι όμως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις θα μπορούσαν να φθάσουν σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη και στη συνταγματικά ανεπίτρεπτη δήμευση του εισοδήματος.

Κι όμως αυτό ακριβώς συνέβη. Κυβέρνηση και δανειστές συμφώνησαν το πλαίσιο της ασφαλιστικής «μεταρρύθμισης». Που δεν αποτελεί ούτε μεταρρύθμιση, ούτε βιώσιμη λύση. Το ασφαλιστικό είναι η χαριστική βολή. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια αν όχι στο θάνατο, στην πλήρη εξαθλίωση του ελεύθερου επαγγελματία, του επιστήμονα, του δικηγόρου. Ποιος πλέον μπορεί να παραμείνει στο επάγγελμα και στη δραστηριότητά του, όταν δεν έχει κίνητρο και εξασφάλιση ούτε για την επιβίωσή του, ούτε για τη σύνταξή του; Η δήθεν λύση θα οδηγήσει σε έκρηξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

Ήδη συνάδελφοι Δικηγόροι και από τη Δράμα μεταναστεύουν στο εξωτερικό όχι μόνο με στόχο τη δραστηριοποίησή τους στα νομικά (σημ. δίχως άριστη γνώση γλώσσας και αλλοδαπού νομικού πλαισίου αυτό είναι ανέφικτο), αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη θέση εργασίας.

Με αυτά τα δεδομένα ήταν αναμενόμενη η αντίδραση όλων στην επιχειρούμενη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» και βεβαίως του Δικηγορικού κόσμου, που σήκωσε και το βάρος του αγώνα επί 6 μήνες τώρα. Οι Δικηγόροι άντεξαν στην εξάμηνη αποχή από δίκες, αλλά και εξωδικαστικές ακόμα εργασίες, στην έλλειψη εισοδημάτων. Άντεξαν στις εναντίον τους επιθέσεις, ειρωνείες, συκοφαντίες και λοιδορίες. Και τι δεν ακούσθηκε για «γραβάτες και συνολάκια», «γόβες και μαντιλάκια», «φοροδιαφυγή και λίπος που διαθέτουν ακόμη».

Ο αγώνας διαφαίνονταν ότι ήταν άνισος. Δεν είχαμε αντιδικία μόνο με τον Κατρούγκαλο και την Κυβέρνηση, αλλά και με τους δανειστές. Γνωρίζαμε εξ αρχής ότι το πιθανότερο ήταν να ηττηθούμε. Παρά ταύτα σηκώσαμε τη σημαία της διαμαρτυρίας και του αγώνα με συνοχή, δυναμισμό και αξιοπρέπεια. Δεν αποδεχτήκαμε μοιρολατρικά τη μοίρα μας. Δεν δηλώσαμε υποταγή. Δεν ψελλίσαμε «σφάξε με αγά μου, να αγιάσω».

Β. ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΟΙ ΤΟΥ ΣΚΑΡΓΚΙΛ

Στην ιστορία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος περίοπτη θέση για τη διάρκεια, τη συμμετοχή και το δυναμισμό του, αλλά και για τα αποτελέσματα και τις συνέπειες που τελικά επήλθαν, κατέχει ο επί ένα περίπου έτος απεργιακός αγώνας των Βρετανών ανθρακωρύχων στη δεκαετία του 1980.

Ήταν πραγματικά ένας τιτάνιος αγώνας έως τελικής πτώσης μεταξύ της τότε Βρετανίδας Πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ και του πανίσχυρου συνδικάτου των ανθρακωρύχων υπό την ηγεσία του Άρθουρ Σκάργκιλ και κατ' επέκταση του ισχυρού ακόμη τότε συνδικαλιστικού κινήματος της Βρετανίας.

Ο απολογισμός ήταν βαρύτατος. Εννιά άνθρωποι πέθαναν. Τραυματίστηκαν εκατοντάδες. Έγιναν πάνω από 11.000 συλλήψεις και 8.392 παραπέμφθηκαν στα δικαστήρια. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιήθηκε εναντίον τους. Ο αγώνας τους κατασυκοφαντήθηκε. Η κυβέρνηση τροποποιώντας το νόμο, έκοψε τα προνοιακά τους επιδόματα στη διάρκεια της απεργίας. Οι ανθρακωρύχοι ζούσαν με την αλληλεγγύη συναδέλφων και την ελεημοσύνη συγγενών. Οι απεργοί τελικά έχασαν τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης.

Οι τελικές συνέπειες ήταν ολέθριες όχι μόνο για τους απεργούς, αλλά και για το συνδικαλισμό γενικότερα, την οικονομία, τη χώρα. Η μάχη ήταν άνιση. Τα ορυχεία ιδιωτικοποιήθηκαν, πολλά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν, η ανεργία σκαρφάλωσε στα ύψη. Τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ο συνδικαλισμός δέχτηκαν βαρύτατο πλήγμα. Για δεκαετίες το συνδικαλιστικό κίνημα της Βρετανίας δεν κατάφερε να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη και δυναμική.

Γ. ΑΠΟΧΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ - ΤΙ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ

Σήμερα τον αγώνα μας αυτό οφείλουμε να αναπροσαρμόσουμε στις νέες διαμορφωθείσες συνθήκες. Ο νόμος ήδη ισχύει. Δεν πρόκειται να αλλάξει τουλάχιστο άμεσα. Διάδικοι, που έχουν εκκρεμείς υποθέσεις και κοινωνία στο σύνολό της, δεν μπορούν να αντέξουν περαιτέρω δίχως Δικηγόρους και με κλειστά Δικαστήρια. Η συντριπτική πλειοψηφία των Δικηγόρων όχι μόνο δεινοπαθεί από τα φορολογικά και ασφαλιστικά μέτρα και πένεται, αλλά και βιώνει πλέον ψυχολογικά αφόρητες καταστάσεις.

Είναι προφανές ότι οι ευθύνες του αρμόδιου Υπουργού και της Κυβέρνησης, που δεν θέλουν να ακούσουν προτάσεις για ελάφρυνση των δυσβάστακτων ασφαλιστικών μέτρων είναι τεράστιες. Στο σημείο μηδέν όμως, όπου σήμερα βρισκόμαστε, οφείλουμε να πάρουμε γενναίες αποφάσεις.

Η δικαιολογημένη αγανάκτηση μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αγώνες που δεν είναι νικηφόροι, αγώνες που είναι εξ αρχής αμφίρροποι ή έχουν προδιαγεγραμμένη την ήττα, που δίνονται έστω και μόνο για την αξιοπρέπεια. Σε αυτά τα χώματα έχουμε ανδρωθεί με τους στίχους «τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή» και ξέρουμε.

Μελετώντας όμως και την ιστορία θα πρέπει να αναλογιζόμαστε πότε και πως πρέπει να διαχειριζόμαστε το αποτέλεσμα του αγώνα. Πως και με ποιες μορφές μπορούμε να συνεχίσουμε τις διαμαρτυρίες μας, πριν ο αγώνας μας καταστεί μπούμερανγκ για μας και την κοινωνία. Έτσι ώστε να αφήνει θετικό αποτύπωμα. Έτσι ώστε η συνέχισή του να μη οδηγήσει σε Βατερλώ και διάλυση όλου του δικηγορικού κινήματος, όπως συνέβη με τους ανθρακωρύχους του Σκάργκιλ. Η συνδικαλιστική μας ηγεσία φαίνεται πως κινείται και ορθά σε αυτή την κατεύθυνση (σημ. στοχευμένη αποχή έως 15 Σεπτεμβρίου, διαφαινόμενη παύση αποχών, προσφυγή σε Δικαιοσύνη).

Υπάρχουν - και δικαιολογημένα - ακραίες φωνές που υποστηρίζουν, ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, την ίδια ένταση και δυναμική. Να γίνουμε Κούγκι, Ζάλογγο, Μεσολόγγι. Ακόμη κι εκείνες όμως οι ύστατες μορφές ηρωισμού και αυτοθυσίας άφησαν στην ιστορία ένα συγκλονιστικό και θετικό αποτύπωμα. Ευαισθητοποίησαν τη διεθνή κοινή γνώμη, υπήρξε στήριξη στα εθνικά μας δίκαια, επετεύχθη ο τελικός στόχος της απελευθέρωσης του Έθνους. Από την απεργία των ανθρακωρύχων του Σκάργκιλ δυστυχώς απέμεινε μόνο η πικρή γεύση της ήττας και η πλήρης αποδυνάμωση του συνδικαλισμού στη Βρετανία.

Μπορούμε λοιπόν και πρέπει να συνεχίσουμε τη διαμαρτυρία και τους αγώνες μας με άλλες μορφές πλέον. Ακόμη κι αν χάσαμε τη μάχη του ασφαλιστικού, δεν χάσαμε τον πόλεμο για Αξιοπρέπεια και Ζωή. «Όποιος γνωρίζει την τέχνη των ελιγμών θα είναι ο τελικός νικητής» έλεγε Κινέζος φιλόσοφος πριν από 2.500 χρόνια (ΣΟΥΝ ΤΣΟΥ: Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ).

Στη μάχη πηγαίνουμε για να κερδίσουμε. Για να γυρίσουμε ζωντανοί και ποιο ώριμοι για τις μάχες που έρχονται. Για την Αξιοπρέπειά μας, για τη Δικαιοσύνη, για την Κοινωνία, για τη Χώρα. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι, « όποιος το γυρισμό του όρκο δεν κάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει».