Κανιβαλισμός ή αλλιώς άλλα ήθη, άλλα έθιμα;

Πάντα εντυπωσιάζομαι με τις εικόνες μαζικής καταστροφής. Αυτομάτως, μέσα στο μυαλό μου ο πόνος και η θλίψη μεγεθύνονται και πολλαπλασιάζονται όλες οι σκέψεις που σχετίζονται με την τεράστια απώλεια που νιώθεις

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Πάντα εντυπωσιάζομαι με τις εικόνες μαζικής καταστροφής. Αυτομάτως, μέσα στο μυαλό μου ο πόνος και η θλίψη μεγεθύνονται και πολλαπλασιάζονται όλες οι σκέψεις που σχετίζονται με την τεράστια απώλεια που νιώθεις όταν «φεύγει» κάποιος αγαπημένος σου.

Οι λεπτομέρειες για την πτώση του αεροπλάνου των μαλαισιανών αερογραμμών και η αυτόματη αύξηση των ειδικών για τέτοιες καταστάσεις δεν με ξαφνιάζουν. Τα κρυμμένα μυστικά της τελικής πορείας της μοιραίας πτήσης δεν θα τα μάθουμε ποτέ, όμως τόσες ημέρες βλέπουμε στις οθόνες μας μόνο θλιμμένα πρόσωπα και μεγάλα, διάπλατα μάτια. Δίπλα στα μεγάλα ερωτηματικά που προκύπτουν διαβάζουμε την απόγνωση. Αλγεινή εντύπωση μου έκανε η είδηση ότι οι συγγενείς ειδοποιήθηκαν μέσω γραπτού μηνύματος στο κινητό τους. Δεν δικαιούνταν έναν ελάχιστο σεβασμό; Δεν τους άξιζε μία διαφορετική προσέγγιση του πόνου τους;

Με ξάφνιασε η εικόνα μιας μισολιπόθυμης γυναίκας που, ενώ τη μετέφεραν με το φορείο, οι κάμερες τρέχανε, από πίσω της, για να πάρουν λήψεις. Μία άλλη ψυχή, με κλάμα γοερό είχε έναν κύριο δίπλα της που με ένα χέρι τη στήριζε και με το άλλο κρατούσε το κινητό για την καταγραφή. Τον ενδιέφερε περισσότερο να μη «χάσει» τη στιγμή. Να απαθανατίσει την κραυγή. Να βγει από την ανωνυμία του και να προλάβει να ανεβάσει τη φωτογραφία στο ηλεκτρονικό δίκτυο. Να δοξαστεί πάνω στον πόνο του συνανθρώπου του.

Με έναν παράξενο συνειρμό θυμήθηκα μια άλλη εικόνα από την Ουκρανία. Με τον «λεβέντη» που, ενώ έκανε κατάχρηση εξουσίας, βιντεοσκόπησε τον δημόσιο εξευτελισμό ενός εισαγγελέα. Ο εκ των ηγετών της ναζιστικής οργάνωσης «Δεξιός Τομέας» της Ουκρανίας, Oleksandr Muzychko, γνωστός και… ως «Λευκός Σάσα». Ενώ είμαι χειρουργός, δεν είμαι αιμοβόρα και ειλικρινά χάρηκα που τον βρήκαν νεκρό με δύο σφαίρες. Ένιωσα μία δικαίωση που σε λίγες ημέρες βρέθηκε κάποιος να τον τιμωρήσει, αλλά δεν θα αναζητήσω κανένα βίντεο με την εκτέλεσή του…

Άλλα ήθη και άλλα έθιμα. Δεν έχει σχέση με διαφορετικούς ηπείρους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Οι τωρινοί άνθρωποι έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Εγκλωβίστηκαν στα γρανάζια της προόδου και η προσωπική τους ζωή άδειασε από συναισθήματα και ευαισθησίες. Μοστράρουν την ψεύτικη ζωή τους στα πλαίσια της ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης και τη γεμίζουν με εικόνες και φωτογραφίες ξεχνώντας να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Απαθανατίζουν τον εαυτό τους και τα συμβάντα για να αναπληρώσουν την απίστευτη και αβάσταχτη μοναξιά τους (timeline = your life story).

Κάποτε ρώτησαν τον Διογένη γιατί μέρα μεσημέρι γυρνούσε στην αγορά με αναμμένο το φανάρι και αυτός τους απάντησε «ψάχνω να βρω άνθρωπο». Ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο να δείξει τη σπανιότητα του είδους και τη δυσκολία εύρεσής του, ακόμα και κάτω από τις φωτεινές ακτίνες του υπέρλαμπρου ήλιου. Δυστυχώς και στις μέρες μας το ίδιο συμβαίνει. Πώς γίνανε έτσι οι άνθρωποι; Τι άλλαξε και ξαναγύρισαν στη φάση που τρέφονται με το αίμα και το δάκρυ των άλλων ανθρώπων; Η τεχνολογία, ένα τρένο μεγάλης ταχύτητας, μας αφαίρεσε την ανθρωπιά και τον σεβασμό απέναντι στον πόνο του διπλανού μας; Πώς μας μετάλλαξε σε ψυχρά ρομπότ δίχως καρδιά και ψυχή;