Όλοι οι παρευρισκόμενοι τόνισαν την συμπαράστασή τους στη νέα προσπάθεια που γίνεται και τη βοήθεια που θα δώσουν στο νέο Δ.Σ. για την άνοδο της ομάδας και την επιστροφή της στα μεγάλα σαλόνια.
Ήταν μια συγκινητική αλλά και ευχάριστη βραδιά με όλους τους παρευρισκόμενους να θυμούνται ο καθένας τις δικές τους ξεχωριστές ιστορίες από τα χρόνια που ήταν στον Όμιλο. Με την πρωτοβουλία αυτή έδειξαν ότι η ομάδα έχει παρελθόν, παρόν αλλά κυρίως μέλλον...»
Επισυνάπτουμε την ομιλία του κ. Μπέδερλη η οποία αποδεικνύει όλα τα παραπάνω:
«Βρε παιδιά, τώρα τελευταία, δεν ξέρω τι έχω πάθει! Συγκινούμαι εύκολα, εξάπτομαι εύκολα, αρπάζομαι εύκολα!! Κάποιοι από σας, τα ίδια και χειρότερα, σαν κάτι σπουδαίο να θέλουμε να πούμε ο ένας στον άλλον… μια ανεξήγητη προσπάθεια επικοινωνίας. Τι συμβαίνει;
Σας παρακολουθώ από το απέναντι πεζοδρόμιο, να θέλετε πολλές φορές να διασχίσετε… αβλεπί το δρόμο και να θέλετε ένα… κλικ για να πέσετε στην… αγκαλιά μου. Το ίδιο που νοιώθω κι εγώ! Περίεργα συμπτώματα!!
Τις προάλλες περνάω από ένα γιαπί βλέπω στο τελευταίο μπαλκόνι τον Κύρο τον Καφετζή.
- Σωτήρη είδες πόσο ψηλά φθάσαμε; Αλλά πρωτάθλημα δεν πήραμε! Έχω μια ιδέα! Ανέβα λιγάκι.
- Όχι Κύρο, κατέβα καλύτερα εσύ.
Με το που κατεβαίνει, σαν να διστάζει, σαν να κομπιάζει, στο τέλος του 'ρχεται και ξεσπάει:
- Όλους εσάς τους παλιόφιλους της ομάδας θέλω να τους αγκαλιάσω, όπως τότε παίρναμε απανωτούς πόντους στο τάϊ μπρέικ, να τους τρελάνω στα φιλιά! Και να μαζευτούμε όλοι και να απονείμουμε πανηγυρικά στον εαυτό μας όλα εκείνα τα πρωταθλήματα που τα 'χαμε χάσει στο τσακ!!! Θυμάσαι;
Βρε παιδιά, μπας και τάχουμε χάσει εντελώς; Μη χειρότερα!
Δεύτερο κρούσμα: Έξω από το 2ο Δημοτικό Σχολείο, τον τελευταίο καιρό Δούλιας και Ασημάκης βρίσκονται σε διαρκή διένεξη με τους δασκάλους στο προαύλιο, παρενοχλούν στα διαλείμματα τους μαθητές, προσπαθώντας να τους μάθουν να παίζουν τσελίκ – τσαμάκ, μάλιστα ο Ασημάκης φέρεται να δήλωσε στα τοπικά Μ.Μ.Ε.
- Φιλοδοξούμε να κάνουμε το πρώτο φυτώριο στο άθλημα αυτό κι όταν με το καλό ψηφισθεί… Ολυμπιακό Άθλημα νάμαστε εμείς πρώτοι που θα στεφθούμε πρωταθλητές Ελλάδας!!!
Χριστέ μου άλλο και τούτο, σπανιότατο σύνδρομο, μέχρι τώρα ξέραμε τη σεξουαλική παρενόχληση, τώρα μας προέκυψε και "…αθλητική παρενόχληση…".
Τρίτο κρούσμα: Την προηγούμενη Δευτέρα, την ώρα που έκανα το καθιερωμένο μου τζόκινγκ, βλέπω στο ύψος του κεραμιδαριού του Σταμπουλού τον Αποστόλη τον Χατζηαγγελάκη μ΄ένα νταούλι ζωσμένος να κοντοστέκεται αμήχανα και να μου λέει:
- Με είπαν να έρθω να… βαρέσω, εδώ έξω από το κεραμιδαριό αλλά δεν είναι κανείς!...
Παναγιά μου… τι να βαρέσει, τον καημένο τον… βάρεσε η αγωνιστική απραξία κατακούτελα!!
Πω, Πω κάτι πρέπει να κάνουμε, τι πάθανε όλοι τους, ευτυχώς πάντως εγώ… και πάνω που τον χαιρετώ και πάω να συνεχίσω το περπάτημά μου, μου λέει:
- Βρε Σώτο, τζόκινγκ με τις… πυτζάμες;;
Ναι φίλες και φίλοι μου, κάτι έκτακτο βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν πάμε καλά, το θέμα θέλει ψάξιμο!
Αμ το άλλο, με καλεί ο Θεόφιλος στα Ρίζια:
- Έλα και θάχω φτιάξει κατσικάκι με άσπρο πιλαφάκι στη γάστρα με κρεμμυδάκια άνηθο, δυόσμο στο φούρνο! Έλα και θα ανοίξουμε κι εκείνο το φοβερό κρασί από τη Μολδαβία!!
Πατάω λοιπόν την επόμενη γκάζι και με κίνδυνο να με γράψουν στις στροφές του Σάκκου, σε 11 λεπτά ήμουν έξω απ΄τον μπαξέ του. Τον βλέπω μ΄ένα σκαλιστήρι να σκαλίζει τη… μύτη του!
- Πω, πω, πω μέχρι έξω μοσχοβολάει! Θάρθουν κι άλλοι, Τέο;
- Τι εννοείς; μου απαντάει, για αύριο ήταν το κάλεσμα! Δεν πειράζει όμως, έλα μέσα, δυο φοβερά μαρούλια με μπόλικα φρέσκα κρεμμυδάκια, θα τα πατήσουμε ένα δόντι!
Πέφτει πάνω μου και με φιλάει σταυρωτά, ενώ εγώ κάνω το σταυρό μου!!
- Δες εδώ, δες εδώ, τι σούχω; Τη φανέλα του Σαμαρά με το Νο9, που μούχες ζητήσει!!
Εγώ τούχα ζητήσει φανέλα; Πάει τάχασε ο Θεόφιλος… έτσι μούρθε να του χυμήξω και να τον κάνω με τα κρεμμυδάκια, αλλά μόλις χαμήλωσα το βλέμμα μου, αντίκρυσα το κάτω μέρος της… πυτζάμας μου και…
Παιδιά βοήθεια! Ένα σωρό παραισθήσεις, ολ΄αυτά έχουν βαθύτερη αιτία, βρείτε άκρη, βρείτε θεραπεία, το κακό παράγινε!!
Προχθές στη Λέσχη Κούμπης και Αθηνόδωρος ρίχνουν πασιέντζες με πάθος και αγωνία και
- Φτου, να πάρει, και ξαναφτού, πάλι δεν μας βγήκε!
- Ποια δε βγήκε ρε παιδιά; Τι έχετε βάλει;
- Τη ρίχνουμε τα τελευταία χρόνια! Δεν μας βγαίνει! Βάλαμε ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα!!
Και από πάνω Ο Ευμορφόπουλος με ένα γεμάτο… ψυχιατρική κατανόηση ύφος μου ψυθιρίζει:
- Άσε είναι λυπηρό, ένα βήμα πριν από το Αλτσχάιμερ, τα καημένα!! Κάθε φορά που τελειώνουν την πασιέντζα, σηκώνονται και επιτίθενται στους θαμώνες με αγκαλιάσματα, δάκρυα και φιλιά! Άσε Σώτο κάντε κάτι, θα το 'χουμε κρίμα…
Καλοί μου φίλοι, το καταπληκτικότερο περιστατικό το 'ζησα προ ημερών, γωνία Δαμάλα - Συβρίδη βλέπω έντρομο τον Πολ νάρχεται απ' την μεριά πλατείας προς τα πάνω…
- Βοήθεια, με κυνηγάει ο Γκαρίλης, θέλει, λέει, να μ' αγκαλιάσει, τι τον έπιασε, σταματήστε τον θα πέσει άγαρμπα πάνω μου…
- Βρε, Πολ, σταμάτα δεν είναι για κακό, μια… απλή αγκαλιά, πες τον κι εσύ βρε Σωτήρη.
Μπροστά ο Πολ έπειτα ο Γκαρίλης, τρίτος εγώ, ήδη έχουν βγει απ΄τα μαγαζιά τους ο κόσμος, κάποιοι απ΄το κλίμα επηρεασμένοι λένε:
- Η… Τρόικα κάνει ντου στην Ορεστιάδα!! Δεν είμαστε καλά!
Χαμός, ο Γκαρίλης άρχισε να πλησιάζει επικίνδυνα κι ο Πολ στο ύψος του κομμωτηρίου του Γκιζάνη στρίβει απότομα, μπαίνει μέσα και λέει:
- Κάνε πως με κουρεύεις!
Κι ο Βασίλης ο Γκιζάνης του λέει:
- Α μπα, εγώ λέω, να σε κουρέψω κανονικά!
Για να μη σας τα πολυλογώ, εμείς απ΄έξω επιτόπιο τροχαδάκι, περιμένουμε να βγει ο Πολ, με το που βγαίνει κουρεμένος, μπερδεύουμε τη σειρά, μπροστά ο Γιάννης, δεύτερος εγώ, τρίτος ο Πολ μιλάμε η αγορά της πόλης ανάστατη… Σκηνές από ταινία του Αγγελόπουλου…
Κι όμως, όλα τα μυστήρια βρίσκουν κάποτε τη λύση τους, όλες οι παθήσεις έχουν λίγο-πολύ τη θεραπεία τους! Και δέστε με ποιο τρόπο με βοήθησε να φτάσω σ΄αυτήν ο Μάνθος ο Ματθαίου.
Τον συνάντησα τυχαία, κάτω στις γραμμές, μετρούσε τις ράγες μέναν πήχυ, λέω μέσα μου:
- Κοίτα να δεις, κι ο ΟΣΕ… αλουμίνιο θα κάνει τις ράγες, δεν το πιστεύω…
- Κράτα από δω τον πήχυ μου λέει πρέπει να βιαστώ, έχω πάρει το κομμάτι Σβίλεγκραντ - Ξυλαγανή, αλλά ξέρω τι θες Σώτο μου, ξέρω πολύ καλά, ετοιμάζεσαι να μου… επιτεθείς με αγκαλιές και φιλιά, αυτό πάθαμε όλοι οι παλιοί του βόλεϊ. Αλλά έχω βρει τη λύση, μάλιστα είναι αλήθεια πως η αρχική ιδέα ήτανε της Νέλλης Ευμορφοπούλου. Και είν΄ απλή:
Προτείνουμε κρασοσυνάντηση χαλαρή και χωρίς… πρωτόκολλα, στην οποία θάχουμε την ευκαιρία όλοι μαζί να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου! Και για να μην το… παραξηλώσουμε, η Νέλλη προτείνει και την παρουσία των συζύγων μας, ούτως ώστε να παρεμβάλλονται ενδιαμέσως στις εμβόλιμες σφήνες και να αποτελούν, τρόπον τινά, ένα είδος… προστατευτικών ασπίδων, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ… ΚΑΤΣΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΙΛΙΑ…
Δηλαδή να τηρηθεί εναλάξ η σειρά π.χ. Μάνθος-Σοφία-Άκης-Φωτεινή, Αντώνης-Σούλα- Θεόφιλος-Όλγα-Πέτρος-Νέλλη κλπ…
Αυτό ήταν! Έγινε η διάγνωση, βρέθηκε η θεραπεία! Νάμαστε όλοι και όλες εδώ!
Ας πιούμε με ρυθμό και τέμπο, δεν είναι ντροπή! Ξανοιχθείτε, μη διστάζετε, μη ντρέπεσθε! Πόσο θα θέλαμε να αναπολήσουμε εκείνες τις αξέχαστες χαρές, τότε που η πόλη ζούσε και ανέπνεε για την ομάδα!
Τα καλύτερά μας χρόνια, τύχη βουνό για την πόλη μας, μια εικοσαετία τουλάχιστον γεμάτες συγκινήσεις, παλμό, αγάπη, παιδεία και τολμώ να πω ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, που πρόλαβαν θα 'λεγα και τα παιδιά μας να μπολιαστούν σ' αυτόν! Προσέξτε όμως! Εκείνες τις χαρές, λέω να ξεκινήσουμε μια σταυροφορία, να τις ξαναζήσουμε στο μέλλον!!!
Στην αποψινή βραδυά σας είχαμε ετοιμάσει δύο εκπλήξεις.
Η μία αφορούσε το δάσκαλο-προπονητή και φίλο της ομάδας που έβαλε τα γερά θεμέλια για την ανάδειξη του αθλήματος στην περιοχή και όχι μόνο τον Γιώργο Καμπερίδη. Αιφνίδιοι λόγοι υγείας τον καθήλωσαν στη Θεσσαλονίκη αλλά μας χαιρετά!
Η δεύτερη κι αυτή ανεκπλήρωτη, αφορούσε τον παλιό μας φίλο και χορηγό, τον Πάνο τον Ζερίτη, του οποίου την μεγάλη συμβολή στα χρυσά χρόνια του Ομίλου δεν χρειάζεται να εκθειάσω. Αυτός πάλι δεν έχει πρόβλημα υγείας για να ρχότανε, αλλά πρόβλημα με το… ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ, στο εργοστάσιό του στην Αίγυπτο, απ΄την οποία μας χαιρετά με την σειρά του.
Το πρώτο μας ποτήρι ας το πιούμε στην υγεία του.
Κλείνοντας θα 'θελα να πω και δυο λόγια για το παρόν της ομάδας. Λόγια τονωτικά και αισιόδοξα.
Φίλες και φίλοι, να μην το ξεχνάμε, η ομάδα ζει, υπάρχει, λειτουργεί, παλεύει κόντρα στις ιδιαίτερα αντίξοες σημερινές συνθήκες. Οι μικρές απ΄ ότι μαθαίνω, ηλικίες δίνουν μια νέα ώθηση και ελπίδες. Ο Όμιλος πασχίζει να βρει ΣΠΙΘΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΕΦΡΑ ΤΟΥ για να ξανανάψει.
ΑΣ ΦΥΣΗΞΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΠΙΘΕΣ. ΚΑΙ ΘΑΜΑΣΤΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΕΙ Ο ΠΥΡΣΟΣ!!!!».
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω