Σάμπως έχουν διαβάσει ποτέ τους Σοφοκλή;

Με όρους ιστορικούς και πανανθρώπινης ηθικής τάξης στο τέλος, κερδίζουν οι Άνθρωποι, πάντα οι Άνθρωποι, γιατί η ανθρωπότητα μόνο έτσι βάδισε μπροστά.

Γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Εάν η κυβέρνηση πιστεύει πως για το Έγκλημα στα Τέμπη, με πολιτικές κουτοπονηριές, δικονομικά τερτίπια και στρεψοδικίες θα τη γλυτώσει, πλανάται πλάνην οικτράν. Και η πλάνη της αγγίζει τα όρια της τραγωδίας. Διότι, εδώ δεν πρόκειται μόνο για ένα θίασο που παλεύει κυνικά να τη “σκαπουλάρει”, πρόκειται για μία οργανωμένη “αριστεία” που έχει απωλέσει (αν ποτέ είχε) κάθε ψήγμα αυτονόητης ανθρωπιάς.

Μπορεί από το σκάνδαλο των υποκλοπών να θεωρεί ότι τη “γλυτώνει” με κάποιο τρόπο. Μπορεί να θεωρεί ότι θα περάσει “ξυστά” και από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και γι’ αυτό οργανώνεται ανάλογα. Αν και αυτό που διαφεύγει της κυβέρνησης είναι πως στη συλλογική μνήμη όλα καταγράφονται, φουσκώνουν και κάποτε σκάνε!

Αλλά το Έγκλημα στα Τέμπη είναι κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο μεγάλο, που αδυνατούν να το κατανοήσουν παρά μόνο επιφανειακά και με όρους κούφιας πολιτικής δήλωσης και διαχείρισης. Είναι κρατικό έγκλημα από το οποίο κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν 57 άνθρωποι, η πλειονότητά τους παιδιά… Μέσα σε λίγα λεπτά άδειασαν οι αγκαλιές των γονιών, οι οποίοι βυθίστηκαν ισόβια στον πιο βαθύ και απροσμέτρητο πόνο που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.

Ε αυτό, λοιπόν, δεν “κοροϊδεύεται”, ούτε “διαχειρίζεται” με πολιτικαντισμούς. Εδώ παλεύει η άφατη λύπη για τον άδικο θάνατο παιδιών με τον πηχτό κυνισμό της πολιτικής διαχείρισης από την εξουσία και τους καφκικούς μηχανισμούς της. Στη μια πλευρά στέκουν ανθρωπάκια - λογιστές, βγάζουν τεφτέρια και λογαριάζουν κέρδη και ζημιές και στην απέναντι στέκουν οι Άνθρωποι, μετράνε τον πόνο τους, κοιτάνε τον διπλανό τους και προχωράνε σηκώνοντας το βάρος της αδικίας και της βαρβαρότητας.

Με όρους ιστορικούς και πανανθρώπινης ηθικής τάξης στο τέλος, κερδίζουν οι Άνθρωποι, πάντα οι Άνθρωποι, γιατί η ανθρωπότητα μόνο έτσι βάδισε μπροστά.

Το αίτημα των γονιών για την εκταφή των παιδιών τους, στην πραγματικότητα είναι η ανάγκη τους να αναλάβουν το σώμα των παιδιών τους, να τα κηδέψουν “σωστά”, με την αλήθεια στο φως, γνωρίζοντας γιατί τα έχασαν από την αγκαλιά τους και τότε, μόνο τότε, να τα αποχαιρετήσουν οριστικά και έπειτα να τα πενθήσουν…να τα πενθούν για πάντα.

Είναι, δηλαδή, το διαχρονικό αίτημα της Αντιγόνης.

Όμως, όποιος δεν είναι ικανός να σεβαστεί τους ανθρώπους όσο ζουν και αναπνέουν, δεν μπορεί να σεβαστεί ούτε τους νεκρούς. Φυσικά ισχύει και αντίστροφα…

Αλλά, σάμπως έχουν διαβάσει ποτέ τους Σοφοκλή;

* Η εικόνα είναι έργο του Θεσσαλονικιού ζωγράφου, Γιώργου Κόφτη, με τίτλο «Η προσβολή των νεκρών (after guernica). Για τα θύματα των Τεμπών».

Πηγή: imerodromos.gr
[post_ads]