“To έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί, όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή” ακούστηκε δυνατά και στην Αλεξανδρούπολη

Συγκέντρωση καταδίκης του εγκλήματος στα Τέμπη πραγματοποιήθηκε και στην πόλη της Αλεξανδρούπολης.

Με μαζική συμμετοχή του λαού της Αλεξανδρούπολης, εργαζόμενων, φοιτητών, μαθητών και των γονιών τους, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση καταδίκης του εγκλήματος στα Τέμπη. Ανάμεσα στους αδικοχαμένους περιλαμβάνεται και εργαζόμενος του σιδηρόδρομου από την Αλεξανδρούπολη. Το συναίσθημα που κυριάρχησε ήταν η οργή για τους υπευθύνους της τραγωδίας.

Ο Πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων - Εμποροϋπαλλήλων "Η Ενότητα" Γ. Χιώνης αφού εξέφρασε τα θερμά του συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων κάλεσε την κυβέρνηση να στηρίξει ολόπλευρα τους τραυματίες και τις οικογένειες των θυμάτων.

Ανέδειξε τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων που η πολιτική τους εξασφαλίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και αφήνει εκτεθειμένο το λαό σε δυστυχήματα στους χώρους δουλειάς, κατοικίας, στις μεταφορές και αλλού.
 
Τόνισε την ανάγκη η αγανάκτηση να μετατραπεί σε οργανωμένη δύναμη που θα τσακίσει αυτήν την πολιτική και θα κερδίσει τη ζωή με ασφάλεια και δικαιώματα.

Στη συνέχεια ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους και κατέληξε στον επιβατικό σταθμό του ΟΣΕ. Εκεί πλήθος κόσμου με λουλούδια και κεριά, τιμώντας τους νεκρούς έδωσε την υπόσχεση ότι το έγκλημα δε θα ξεχαστεί, θα ζωντανεύει η φωνή τους στους αγώνες και τις διεκδικήσεις, από αύριο κιόλας!

Συγκίνηση προκάλεσαν τα αποσπάσματα που διαβάστηκαν από το έργο του Γ. Ρίτσου  "Σχήμα της απουσίας".

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.
Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.
[post_ads]