Πόσο ουτοπικά ματαιόδοξη είναι η τάση αυτοεπιβεβαίωσης συνεχώς, καταλήγοντας στη φιλαυτία προκειμένου να ανατροφοδοτείται ο εγωκεντρισμός μας;
– “Μα και το ρωτάς βασίλισσά μου; Εσύ είσαι η καλύτερη και άλλη δε σε φτάνει!”.
της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Καθρέπτη, καθρεφτάκι μου, έλα για πες μου τώρα... Όλα τα κοριτσάκια θυμούνται την ιστορία της πριγκίπισσας με το κατάλευκο δέρμα στο παραμύθι των αδελφών Grimm. Ο μαγικός καθρέφτης, εκτίθεται στο μουσείο Spessart, στο Lohr Castle στη Γερμανία, όπου έζησε η μητριά της Χιονάτης. Εικάζεται πως ήταν δώρο του βαρόνου προς τη νέα του γυναίκα, και κατασκευάστηκε από τους τεχνίτες του, στο ίδιο το κάστρο του Lohr.
Πέρασαν τα χρόνια και η ετυμηγορία για την ομορφιά άλλαξε κάνοντας τη μητριά να πρασινίσει από την ζήλια της. Οι κρέμες και οι βοηθητικές θεραπείες δεν βοηθούσαν πλέον. Η όμορφη νιότη κερδίζει χωρίς καθρέφτες και βοηθήματα. Η μικρή μεγάλωνε και έγινε πολύ όμορφη. Τα παράπονο της μητριάς διογκώνονταν κάθε μέρα που περνούσε και έδωσε διαταγή για την θυσία της απαιτώντας να δει την καρδιά της στο χέρι του κυνηγού του παλατιού.
Τα παραμύθια προστατεύουν την αλήθεια και το καλό του κόσμου (κρυφές ελπίδες που σπάνια πραγματοποιούνται στην καθημερινότητά μας). Έτσι η όμορφη πριγκιπόπουλα έφυγε, χάθηκε στα δάσος και προστατεύτηκε από τους επτά νονούς. Η κακιά βασίλισσα ξεγελάστηκε με την καρδιά ενός άγριου ζώου. Στα τωρινά μας χρόνια η μικρή πήγε στα ξένα και σπούδασε αισθητική. Ευτυχισμένη που είχε γύρω της ανθρώπους που την αγαπούσαν, την φιλοξενούσαν και την προστάτευαν. Η κακή μητριά έκανε όνειρα για την μοναδικότητα της ομορφιάς της, θαυμάζοντας σε καθημερινή βάση το αλλοιωμένο, από τις πλαστικές, πρόσωπό της στο παραμορφωτικό της καθρέφτη. Δεν έβλεπε τα σημάδια των γηρατειών επειδή δεν ήθελε να τα δει. Η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση μας, έτσι η μητριά έπιασε μόνιμη θέση μπροστά στο παραμορφωτικό καθρέφτη. Όσο το ράγισμα του καθρέφτη μεγάλωνε, τόσο έχανε κι εκείνη όλη της τη μαγεία που την κρατούσε νέα και όμορφη. Προχώρησε σε πιο αποτελεσματικά μέτρα εξόντωσης της μικρής χωρίς αποτέλεσμα...
Όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος βρέθηκε ένας πρίγκιπας, περαστικός, που φίλησε την όμορφη κοπέλα και μετά την παντρεύτηκε. Η μητριά πήγε στο γάμο αλλά είχε γίνει αγνώριστη. Μπαίνοντας στην αίθουσα της τελετής όλοι την κοίταζαν και κρυφογελούσαν. Το ζευγάρι γύρισε να δει τι συμβαίνει και τότε η κακιά βασίλισσα αντίκρισε δίπλα στον πρίγκιπα τη Χιονάτη πιο όμορφη από ποτέ. Βγάζοντας μια κραυγή οργής και μίσους, έφυγε τρέχοντας για το παλάτι της. Όμως ο καθρέφτης όλο και θρυμματιζόταν, κι όταν πια μπήκε στο δωμάτιο της αναζητώντας τον για παρηγοριά εκείνος έσπασε σε χίλια κομμάτια κι εκείνη αυτομάτως μετατράπηκε σε σκόνη. Η μητριά εξαφανίστηκε εν μία νυχτί...
Είμαστε ματαιόδοξες και αλαζόνες, σπάνια και λογικές. Βλέπουμε την αλήθεια, αποβάλουμε τα άσχημα και απαξιούμε μπροστά στα σημάδια, κωφεύουμε στα προειδοποιητικά μηνύματα. Χρειαζόμαστε πράγματι ένα κόλακα, ένα παραμορφωτικό καθρέφτη στην πραγματική μας ζωή; Αναζητούμε ψέματα για την εμφάνισή μας ακόμα και όταν το γνωρίζουμε ότι είναι προσωρινή; Η κόλαση των γυναικών είναι τα γηρατειά (Λα Ροσφουκώ).
Ματαιοδοξία, το όνομα σου είναι γυναίκα! Πόσο ουτοπικά ματαιόδοξη είναι η τάση αυτοεπιβεβαίωσης συνεχώς, καταλήγοντας στη φιλαυτία προκειμένου να ανατροφοδοτείται ο εγωκεντρισμός μας; Η ομορφιά μας είναι ένα δώρο μικρής χρονικής διάρκειας. Ευτυχώς πλαισιώνεται από άλλα θετικά στοιχεία του μυαλού, της αξιοπρέπειας και της καρδιάς μας. Στο χέρι μας είναι όταν έχουμε την εξουσία να γράψουμε και την ιστορία μας!
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω