Δεν ντρέπομαι που κλαίω

Δεν ντρέπομαι που κλαίω μέσα στη συναισθηματική μου ωριμότητα. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας αλλά συμπαράστασης σε αυτούς που βιώνουν την απώλεια...

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Το κλάμα ως μία πολύ χαρακτηριστική αντίδραση του ανθρώπου, ωφελεί το σώμα και την ψυχή μας. Γιατί κλαίνε οι άνθρωποι; Επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι υπάρχουν 3 είδη δακρύων:

• Τα αντανακλαστικά (αποτέλεσμα επαφής με καπνό και σκόνη).
• Τα βασικά (περιέχουν 98% νερό, προστατεύουν και λιπαίνουν τα μάτια).
• Τα συναισθηματικά (απελευθερώνουν ωκυτοκίνη και ενδογενή οπιοειδή - ενδορφίνες, χημικές ουσίες που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά και παράλληλα μπορούν να συμβάλλουν στη μείωση του σωματικού και συναισθηματικού πόνου.

Τελικά ανακουφίζουν την ψυχή!

Στα νιάτα μου απέφευγα το δάκρυ. Ήταν δείγμα μαλθακής καρδιάς. Σπάνια όμως το έκανα από εγωισμό. Από πείσμα και παράπονο ότι δεν είχε γίνει το δικό μου. Έπεφτα, τραυματιζόμουνα αλλά δεν έκλαιγα. Έβλεπα με ψυχραιμία και νηφαλιότητα τραγικές εικόνες χωρίς ένα δάκρυ. Συστηματικά και μεθοδικά έκρυβα ότι έχω μία ευαίσθητη καρδιά. Σε αντίθεση με τις συνομήλικες μου, ήθελα να δείξω δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Δεν ήθελα να δείξω στους γύρω ότι χρειάζομαι στήριξη. Δεν αναζητούσα οφέλη. Έκρυβα ότι όταν συγκινούμαι κλαίω. Αρνιόμουν να αποδεχτώ ότι είναι μία αληθινή και φυσιολογική αντίδραση απέναντι στα προβλήματα της ζωής.

Πέρασαν τα χρόνια, ωρίμασα, και απέκτησα μνήμη του πόνου και πολλές εμπειρίες. Αγαπημένοι άνθρωποι έφυγαν, γρήγορα και άδικα, από κοντά μου και η απώλεια τους μου «στοίχισε» πολύ. Ζυμώθηκα στα σκληρά και τα δύσκολα. Λύγισα, μαλάκωσα και προσαρμόστηκα στα αναπόφευκτα.

Τώρα βλέποντας μια φωτογραφία δακρύζω. Ακούγοντας μια μελωδία θυμάμαι ευτυχισμένες ή τραγικές στιγμές και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Μηχανικά σκουπίζω τα μάτια μου αλλά δεν κρύβομαι. Δεν το θεωρώ ντροπή ή δείγμα αδυναμίας. Τώρα διαβάζοντας τις ειδήσεις, για την πορεία της πανδημίας, δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Νοιώθω στις πλάτες μου τον πόνο αυτών που χάσανε τους αγαπημένους τους. Για μερικά δευτερόλεπτα είμαι μέλος οικογενειών που βρέθηκαν στη δίνη της απρόσμενης και άδικης μοίρας. Συνοδεύω τις μαυροφορούσες.

Δεν ντρέπομαι που κλαίω μέσα στη συναισθηματική μου ωριμότητα. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας αλλά συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε αυτούς που απελπισμένα βιώνουν την απώλεια. Μοιράζομαι, από μακριά και στη σκιά της ανωνυμίας μου, τον πόνο τους. Στέλνω διακριτικά μία θετική σκέψη μαζί με άπειρες ευχές για κουράγιο και αντοχή για τα δύσκολα που ζούμε. Η κορύφωση της πανδημίας επιβάλλει να δείξουμε την ανθρώπινη διάσταση μας.