Εκδήλωση για τα 20 χρόνια του ΠΑΜΕ διοργάνωσε την Τετάρτη 20 Μαρτίου στο Δημοτικό Θέατρο Αλεξανδρούπολης η Γραμματεία Έβρου του ΠΑΜΕ.
Η εκδήλωση άνοιξε με ένα πρωτότυπο βίντεο με μουσικό χαλί το τραγούδι του ΠΑΜΕ και εικόνες από κομβικές στιγμές της δράσης του ΠΑΜΕ πανελλαδικά αλλά και τοπικά.
Στη συνέχεια διαβάστηκε το κείμενο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι».
Ακολούθησε η προβολή του χιουμοριστικού βίντεο του ΠΑΜΕ για τα όσα έγιναν στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Στο βήμα ανέβηκε ο Γιάννης Χιώνης εκ μέρους της Γραμματείας Έβρου του ΠΑΜΕ, όπου στην ομιλία του αναφέρθηκε σύντομα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας και τη διαχρονική πάλη για το προσανατολισμό του, τις προσπάθειες του κράτους και της εργοδοσίας να το ελέγξουν. Στάθηκε στην ανάγκη δημιουργίας του ΠΑΜΕ και σε πλευρές της 20χρονης δράσης του, στη δράση των σωματείων στον Έβρο που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Παράλληλα, έγινε ενημέρωση για τα όσα έγιναν στα πρόσφατα συνέδρια της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων και της ΓΣΕΕ.
Μια διαφορετική ομιλία - «συνομιλία» με τον «ήρωα» του Μπρεχτ κ. Κόυνερ, με τη μορφή TEDX, άφησε θετικές εντυπώσεις σε όσους την παρακολούθησαν. Με βασικό θέμα το τι τελικά είναι προοδευτικό στις μέρες μας ο κ. Κ παρενέβαινε με τις ιστορίες του για «το αβοήθητο παιδί», «αγάπη για την πατρίδα», την «πείνα», «το ξαναντάμωμα».
Η εκδήλωση έκλεισε με την πρωτότυπη θεατρική απόδοση του ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» σε επιμέλεια κειμένων Δ. Κλάδη, σκηνοθεσία Δ. Σερμπέζη και Π. Καλούτσα, ήχος - φωτισμός Α. Κυλίμος, από τη θεατρική ομάδα των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Βίντεο με την θεατρική παράσταση:
Η ομιλία του Γιάννη Χιώνη εκ μέρους της Γραμματείας Έβρου του ΠΑΜΕ:
«Τη βδομάδα που μας πέρασε ήταν κανονισμένο να διεξαχθεί το 37o συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα σε πολυτελές ξενοδοχείο.
Το συνέδριο τελικά δεν έγινε παρά την προσπάθεια αντιπροσώπων να γίνει συνέδριο, ζωντανό, να συζητήσουν οι εργαζόμενοι, να συντονίσουν τη δράση τους.
Η συνδικαλιστική μαφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ είχε εξασφαλίσει την παρουσία της αστυνομίας, μπράβων, εργοδοτών, το μοίρασμα καρτών πριν την έναρξη και πολλά άλλα που αποκαλύπτουν τη σήψη και την κατρακύλα του εργοδοτικού, του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Την Κυριακή το βράδυ κυκλοφόρησε μάλιστα και μια ανακοίνωση που ρίχνει τις ευθύνες στο ΠΑΜΕ, μιλά για κομματικό συνδικαλισμό, για τραμπουκισμούς κτλ. Αυτοί που παίρνουν άριστα στη νοθεία, στους ΜΑΣΤΕΡΣΕΦ του μαγειρέματος των εκλογών, που βάζουν τους εργοδότες τους ίδιους μέσα στα σωματεία, που κάνουν συνέδρια με μπράβους και ασφαλίτες, μας κουνάνε και το δάχτυλο. Αυτοί που βαφτίζουν τους μπράβους εργαζόμενους, βαφτίζουν τους εργαζόμενους και νόμιμα εκλεγμένους αντιπροσώπους, τραμπούκους.
Ίσως κάποιοι συνάδελφοι απορούν, ρωτήσουν, γιατί όλα αυτά;
Τι έχουν να χωρίσουν οι εργάτες μεταξύ τους;
Μήπως όλα αυτά γίνονται για τις καρέκλες;
Με όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας δε θα έπρεπε να τα κάνουμε όλα αυτά στην άκρη και να δούμε τι πραγματικά μπορούμε να πετύχουμε όλοι μαζί;
Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Από τότε που οι εργαζόμενοι άρχισαν να ενώνονται απέναντι στην εργοδοσία η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα και πολλές φορές πολύ πιο οξυμένα. Όλη η 100χρονη πορεία της ΓΣΕΕ δείχνει πως η ενότητα της εργατικής τάξης περνά από φωτιά και ατσάλι και πως το κράτος των αφεντικών σταθερά επιδιώκει να ελέγχει το συνδικαλιστικό κίνημα.
Τι μας διδάσκει η ιστορία:
Από το 1911, το 1914, 1916 γίνονται οι πρώτες προσπάθειες των τότε εργατικών ενώσεων για να συντονιστούν να ενωθούν σε μια ενιαία οργάνωση. Οι πρώτες απόπειρες δεν έχουν όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Το 1918, και με καθοριστική την επίδραση της οχτωβριανής επανάστασης, αποφασίζεται εργατική συνδικαλιστική συνδιάσκεψη για τη συνένωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έτσι τον Οκτώβρη ιδρύεται η ΓΣΣΕ από 252 αντιπροσώπους από 200 σωματεία και μερικά δευτεροβάθμια όργανα.
Στο ιδρυτικό συνέδριο ακόμα ακόμα δίνεται μεγάλη μάχη για τον προσανατολισμό του κινήματος και την ιδρυτική διακήρυξη και με την καθοριστική πίεση και δυναμική των σοσιαλιστών εργατών αναγνωρίζεται η πάλη των τάξεων.
Δυστυχώς μπρος στον κίνδυνο της διάσπασης οι σοσιαλιστές δεν έδειξαν το ίδιο σθένος και για τη διοίκηση με αποτέλεσμα τα αποτελέσματα να μην ανταποκρίνονται στον πραγματικό συσχετισμό.
Πολύ νωρίς αρχίζουν οι διώξεις, η διαφθορά ο αγώνας για την «αποκομμουνιστικοποίηση» των συνδικάτων. Σας θυμίζει τίποτα;
Η πίεση και οι διώξεις εντάθηκαν όλη τη δεκαετία του 20 με κορύφωση στο 4ο συνέδριο της ΓΣΕΕ όπου διαγράφτηκαν πάνω από 300 σωματεία και ομοσπονδίες, μεταξύ αυτών και η μεγαλύτερη ομοσπονδία εκείνη τη στιγμή στην Ελλάδα, αυτή των καπνεργατών.
Η εργοδοσία ήταν σαφής. Ήθελε το εργατικό κίνημα να το ελέγχει και δε θα δίσταζε πουθενά.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εργατικές οργανώσεις από όλη την Ελλάδα στην προσπάθειά τους να συντονίσουν τον αγώνα των εργαζομένων, ιδρύουν την ενωτική ΓΣΕΕ που από την πρώτη στιγμή βρίσκει την κυβέρνηση Βενιζέλου απέναντι της με κάθε μέσω. Και επειδή η ενωτική ΓΣΕΕ όλο και δυνάμωνε η κυβέρνηση δε δίστασε να ψηφίσει τρεις νόμους όπου στήριζε την κυβερνητική ΓΣΕΕ δίνοντάς της τη δυνατότητα να εκλέγει τέσσερις γερουσιαστές, ίδρυσε την εργατική εστία όπου απέκλειε τις οργανώσεις που συσπειρώνονταν στην ενωτική και τέλος έβγαλε την ενωτική ΓΣΕΕ εκτός νόμου.
Προχωρώντας και μετά την γερμανική κατοχή ιδρύεται το εργατικό ΕΑΜ το 1941 όπου ενώνει όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πλάι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ δίνονται ηρωικές μάχες που καταξιώνουν ακόμα περισσότερο τους κομμουνιστές μέσα στο κίνημα και διαμορφώνουν ευνοϊκό ταξικό συσχετισμό πηγαίνοντας για το 8ο συνέδριο μετά την απελευθέρωση.
Το 8ο συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1946 αποτελεί σταθμό στην πορεία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας. Ενώ και οι ρεφορμιστές της εποχής συμμετείχαν στην προετοιμασία του συνεδρίου, μετά από κυβερνητικό τάξιμο για βουλευτοποίηση του επικεφαλής τους, κάλεσαν σε αποχή. Σας θυμίζει κάτι;
Παρά τα εμπόδια και την τρομοκρατία, το συνέδριο ολοκληρώνεται, διαβάζονται χαιρετίσματα από πολιτικούς κρατούμενους, γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό μήνυμα της ΚΕ ΤΟΥ ΕΑΜ, διαβάζονται ποιήματα και ψηφίζει πάνω από το 70% των αντιπροσώπων.
Ο Σερίφ Αλί από τη Θράκη στην ομιλία του αναφέρει: «χέρι με χέρι με τους έλληνες εργάτες θα παλέψουμε για ανθρώπινη ζωή. Δε θέλουμε φασίστες στη διοίκηση των συνδικάτων, όπως κάνει η τουρκική κυβέρνηση».
Για πρώτη φορά οι εργάτες της χώρας πήραν τις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις στα χέρια τους. Ποια ήταν η αντίδραση;
Το μόνο γνήσιο και αντιπροσωπευτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της και το μόνο ακόμα και μέχρι το 1983, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα είχε ακυρωθεί. Οι περισσότεροι αιρετοί συνδικαλιστές είχαν συλληφθεί, διωχτεί και βασανιστεί. Ο γενικός γραμματέας, Δημήτρης Παπαρήγας, κρεμάστηκε από την ασφάλεια.
Έτσι υποδέχτηκε η αστική τάξη την μόνη δημοκρατικά εκλεγμένη διοίκηση που ανταποκρινόταν στον πραγματικό συσχετισμό στο εργατικό κίνημα.
Τις δεκαετίες του 50 και του 60 οι εργατικοί αγώνες συνεχίζονται. Μέχρι και τη χούντα ξεχωρίζει η κίνηση των 115 συνεργαζόμενων εργατοϋπαλληλικών οργανώσεων. Η χούντα ορίζει διοίκηση στη ΓΣΕΕ.
Μετά τη δικτατορία, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ στηρίζουν τον κρατικό έλεγχο της ΓΣΕΕ και φτάνουν και στο σημείο να βγει διάταγμα όπου καταργείται η ταξική πάλη από το καταστατικό της ΓΣΕΕ.
Το 1984, και πάλι με την πίεση των εργαζομένων, γίνεται συνέδριο μετά από δεκαετίες όπου εκλέγεται αντιπροσωπευτική διοίκηση. Αυτό δυσκολεύει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που προχώρησε σε επέμβαση με δικαστικό πραξικόπημα ένα χρόνο αργότερα, καταργώντας την εκλεγμένη διοίκηση και ορίζοντας νέα.
Όπως η επίδραση της οχτωβριανής επανάστασης έδωσε ώθηση στους εργαζόμενους όλου του κόσμου, έτσι οι ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν μεγάλο πλήγμα για το εργατικό κίνημα παγκοσμίως.
Πάλι όμως οι εργαζόμενοι δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Ανασυντάσσονται, και τον Απρίλη του 1999 με πρωτοβουλία 230 σωματείων και 18 κλαδικών και περιφερειακών οργανώσεων ιδρύεται το ΠΑΜΕ συσπειρώνοντας τα σωματεία που έχουν ταξικό προσανατολισμό. Από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα το ΠΑΜΕ δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου και των ανθρώπων του.
Μιλάνε για κομματικό, για διασπαστικό. Αυτό όμως που τους ενοχλεί πραγματικά είναι ο προσανατολισμός του κινήματος, η άβυσσος που χωρίζει τα ταξικά συνδικάτα από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και την ηγεσία του.
Το ΠΑΜΕ δεν είναι αυτοτελή παράταξη ή ότι άλλο μας κατηγορούν, αλλά μέτωπο που συσπειρώνει σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, μεμονωμένους συνδικαλιστές, είναι το πιο ζωντανό και μαχητικό κομμάτι μέσα στη ΓΣΕΕ και αυτό τους ενοχλεί.
Στην Καλαμάτα λοιπόν, ερχόμενοι στο σήμερα, μέσα στο περιβάλλον προκλητικής χλιδής που διάλεξαν οι εργατοπατέρες για τη διεξαγωγή του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, σε πανάκριβα τουριστικά θέρετρα ,με πισίνες, φοίνικες και ακριβοπληρωμένα φαγητά, σε ένα μέρος δηλαδή που ένας εργαζόμενος με την οικογένειά του δεν μπορεί να περάσει ούτε απέξω, αποτυπώθηκαν για μια ακόμα φορά δυο κόσμοι και η άβυσσος που χωρίζει τις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Από τη μια μεριά, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ομάδα Βασιλόπουλου/ΣΥΡΙΖΑ), η οποία πήγε στο συνέδριο με μοναδικό στόχο να «νομιμοποιήσει» με κάθε τρόπο το όργιο νοθείας, την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση στα συνδικάτα, προκειμένου να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη θέση της, να κατσικωθεί πιο γερά στο σβέρκο των εργαζομένων για να συνεχίσει να παίζει το βρώμικο ρόλο της και στη φάση της... «δίκαιης ανάπτυξης», για την υπονόμευση των αγώνων, τη συσκότιση του πραγματικού υπευθύνου για τα προβλήματα των εργαζομένων και τη στοίχισή τους πίσω από τα συμφέροντα και τους εκάστοτε «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου.
Από την άλλη, στην απέναντι όχθη, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, συνδικάτα και εργαζόμενοι που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά τους, συνέχισαν και αυτές τις μέρες τη μάχη που δίνουν όλο αυτό το διάστημα και σε όλη τη χώρα, ενάντια στις μεθοδεύσεις εργοδοσίας - εργατοπατέρων - κυβέρνησης και των μηχανισμών που τους στηρίζουν, ξεκαθάρισαν με τις παρεμβάσεις τους ότι αυτή η επιχείρηση απέναντι στους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους δεν πρόκειται να μείνει χωρίς απάντηση.
Γιατί όμως να γίνεται όλο αυτό;
Εμείς το λέμε καθαρά.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ...
Φοβούνται και παίρνουν τα μέτρα τους απέναντι στο ενδεχόμενο, και κάτω από την πίεση των προβλημάτων μας, οι εργαζόμενοι πιο μαζικά, πιο αγωνιστικά να μπούμε στο παιχνίδι και να διεκδικήσουμε τον πλούτο που στο κάτω κάτω εμείς παράγουμε.
Φοβούνται και παίρνουν τα μέτρα τους γιατί βλέπουν πως παρά τις δυσκολίες και την τρομοκρατία οι εστίες αντίστασης φουντώνουν, πως σε όλο και περισσότερους χώρους δημιουργούνται συνθήκες οργάνωσης και πάλης.
Φοβούνται, και ο φοβισμένος εκτίθεται, κάνει λάθη, πανικοβάλλεται. Αυτό έπαθαν και τα καλοπληρωμένα στελέχη της διοίκησης της ΓΣΕΕ που βλέπουν οι μαφιόζικες τακτικές τους να μην περνάνε με την ευκολία που περνούσαν τα προηγούμενα χρόνια.
Τα ίδια καμώματα και οι τοπικές ηγεσίες , η διοίκηση του εργατικού κέντρου, που αυτή τη στιγμή συνεδριάζει παρά το ότι ζητήσαμε να μπει άλλη μέρα η συνεδρίαση λόγω της εδώ και πολύ καιρό δημοσιοποιημένης εκδήλωσής μας. Σε όλο το νομό έχουν γίνει όργια νοθείας που τους εκθέτουν πανελλαδικά και πολλές φορές η τραγικότητα φτάνει στα όρια της κωμωδίας. Όπως στο εργατικό κέντρο Διδυμοτείχου που ψήφισαν, φαίνεται πως ψήφισαν για να είμαστε πιο ακριβείς, 1600 εργαζόμενοι. 1600 εργαζόμενοι δεν ψηφίζουν καλά καλά στην Αλεξανδρούπολη. Έχουμε πολλά παραδείγματα και πολύ υλικό για όποιον θέλει να δει σε τι βαθμό φτάνει τόσο η νοθεία όσο και η ωμή εργοδοτική παρέμβαση μέσα στα σωματεία.
Από τη μια μεριά λοιπόν, μια εργατική αριστοκρατία, βουτηγμένη και μαθημένη στα κάθε είδους προνόμια, σε κονδύλια και «προγράμματα» εξαγοράς, αποσπασμένη από τα προβλήματα και τη ζωή των εργαζομένων, εχθρική στους αγώνες τους.
Από την άλλη, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που παλεύουν με ανιδιοτέλεια, συχνά με προσωπικό κόστος για τις μάχες που δίνουν απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, συνδικαλιστικές οργανώσεις που οργανώνουν την πάλη των εργαζομένων με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες, όχι τα κέρδη του κεφαλαίου», συνδικάτα με ζωντανή και δημοκρατική λειτουργία, που δίνουν μάχη για την άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων, για την ενεργή συμμετοχή τους στη ζωή και τη δράση των σωματείων.
Από τη μια μεριά, οι εργατοπατέρες, που πήγαν προκλητικά να στήσουν φιέστα τάχα για να τιμήσουν τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, τη στιγμή που με τη στάση τους και τον βρώμικο ρόλο τους στην πραγματικότητα λερώνουν και «φτύνουν» καθημερινά την ιστορία και τις ηρωικές παρακαταθήκες του εργατικού κινήματος της χώρας μας, προσβάλλουν το πλήθος των ηρώων συνδικαλιστών που έδωσαν και την ίδια τη ζωή τους, όχι για... την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου και για τον «κοινωνικό διάλογο», αλλά για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την απελευθέρωσή τους από την εκμετάλλευση.
Από την άλλη, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, το οποίο φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια από την ίδρυσή του, κρατώντας πραγματικά ζωντανές αυτές τις παραδόσεις, την ηρωική κληρονομιά του εργατικού κινήματος, τις αξίες του ανυποχώρητου αγώνα για τα εργατικά συμφέροντα, του ταξικού αγώνα και της αλληλεγγύης. Οι δυνάμεις που προσθέτουν καθημερινά νέες αγωνιστικές σελίδες πάνω σε αυτήν την παρακαταθήκη, απέναντι σε όσους θα ήθελαν και εδώ - όπως έχει γίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες - το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να γίνει κάτι σαν... μουσειακό είδος, ένα ντεκόρ στον «κοινωνικό εταιρισμό». Όπως για παράδειγμα πριν λίγες μέρες στη Δανία όπου εργαζόμενοι της «Persolit» που διεκδικούσαν μισθολογικές αυξήσεις και βελτίωση στις συνθήκες εργασίας τους κυρίως όσον αφορά την ασφάλεια, με γενικές συνελεύσεις και μετά από απεργία δύο εβδομάδων κατάφεραν να κερδίσουν κάποια από τα αιτήματά τους λυγώντας την εργοδοσία της εταιρείας. Αμέσως όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με την συνδικαλιστική τους ηγεσία όπου θεωρείται η μόνη αρμόδια να διαπραγματεύεται, να αποφασίζει απεργίες και δεν φτάνει αυτό ζητάει και τα ρέστα από τους απεργούς ζητώντας 10 ευρώ από κάθε εργαζόμενο και για κάθε ώρα απεργίας. Και τα χρήματα αυτά θα τα παραδώσει στην εργοδοτική ένωση του κλάδου ως διαφυγόντα κέρδη.
Τέτοιο συνδικαλισμό ονειρεύονται και οι δικοί μας εργατοπατέρες που δεν τους φτάνουν τα 8.000 και πλέον ευρώ αλλά θέλουν και επιπλέον μπίζνες. Στήνουν ΑΕ, μετοχικές, έχουν γεμίσει οι εργατικές ενώσεις εργοδότες και διευθυντικά στελέχη. Ένα από αυτά έγινε και πανελληνίως γνωστό, είναι η διευθύντρια από σούπερ μάρκετ που ζητούσε από τους εργαζόμενους να χαμογελάνε. Η συγκεκριμένη μαζί με άλλα 400 στελέχη του κλάδου ήθελαν και εμφανίστηκαν ως αντιπρόσωποι στο συνέδριο της ομοσπονδίας των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Σε όλα αυτά τα σχέδια όμως, τα ζωντανά σωματεία, τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, βάζουμε εμπόδια και τους χαλάμε τη συνταγή.
Η ίδια εμπειρία του συνεδρίου της ΓΣΕΕ και όλων όσα προηγήθηκαν από τους εργατοπατέρες επιβεβαιώνουν το γεγονός, ότι το στοιχείο που έσωσε το εργατικό κίνημα στη χώρα μας από αυτήν την εφιαλτική προοπτική ήταν ακριβώς η μεγάλη πρωτοβουλία που πάρθηκε πριν από 20 χρόνια, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, για την ίδρυση του ΠΑΜΕ!
Δυο κόσμοι σε σύγκρουση λοιπόν...
Οι εργατοπατέρες που παίρνουν δύναμη από τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση, μηχανισμούς όπως τα αστικά ΜΜΕ, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, με «μπροστάρηδες» τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, έσπευσε να απαξιώσει και να διαστρεβλώσει τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης που ξεδιπλώθηκε μπροστά και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Και απέναντί τους, τα ταξικά συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που παίρνουν τη δύναμή τους μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, στους οποίους γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να φτάσει πλατιά η συζήτηση για τη μάχη που δίνεται και δόθηκε, για το περιεχόμενό της και τη σημασία της για κάθε εργάτη. Για να γίνει υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων η πάλη για αποφασιστική αλλαγή της σημερινής αρνητικής κατάστασης στο εργατικό κίνημα, με απομόνωση των εργατοπατέρων, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης, με ζωντανά και μαχητικά συνδικάτα, με πλαίσιο πάλης που βάζει στο επίκεντρο την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
Η ιστορία όλων των μέχρι τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων.
Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μία λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας.
Τώρα, που όλο και περισσότερο η κοινωνία χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο αντίπαλες τάξεις, είναι επιτακτική η ανάγκη ενότητας της εργατικής τάξης σε κατεύθυνση κόντρα στα συμφέροντα των μεγαλοεργοδοτών.
Αυτό επιδιώκει το ΠΑΜΕ και επιβεβαιώνεται από την 20χρονη πορεία του.
Στην 4η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, πριν 2 χρόνια, πήραν μέρος 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις, 12 ομοσπονδίες, 15 εργατικά κέντρα, και 457 συνδικάτα.
Στην Αλεξανδρούπολη συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ 4 σωματεία… και βάζουμε στόχο να αυξηθούν και να μαζικοποιηθούν όπως σε τέτοια πορεία βρίσκονται τα τελευταία χρόνια.
Είμαστε υπερήφανοι που συμμετέχουμε στο ΠΑΜΕ, στην ΠΣΟ, είμαστε υπερήφανοι για των αγώνα των χαλυβουργών, των ναυτεργατών, των εργαζομένων στα μεγάλα έργα.
Για τον αγώνα που δίνουμε να μη γίνει η Αλεξανδρούπολη επιχειρησιακό αρχηγείο αυτών που ματώνουν τους λαούς σε όλο τον κόσμο. Για να μην αλληλοσκοτώνονται οι εργάτες των γειτονικών χωρών για τα κέρδη της ενέργειας και των μεταφορικών δρόμων.
Βγάζουμε συμπεράσματα και συνεχίζουμε, κρατάμε τη μαζικοποίηση του σωματείου των ιδιωτικών υπαλλήλων, τον υπερδιπλασιασμό των μελών του σωματείου οικοδόμων, κρατάμε τις μάχες στα ξενοδοχεία, στο ζούρα, στα τζάμπο, στα σούπερ μάρκετ, την επαναπρόσληψη της εργαζόμενης στα πινκ, στο εργοτάξιο της ΤΕΡΝΑ στον Πέπλο.
Συνεχίζουμε τις δράσεις αλληλεγγύης όπως το λαϊκό φροντιστήριο που γίνονται δωρεάν μαθήματα και έχει γίνει πια θεσμός, τη συλλογή φαρμάκων και τροφίμων για συναδέλφους μας που τα έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο όλο και αυξανόμενο κόστος. Την αλληλεγγύη μας σε συναδέλφους από άλλες χώρες που πέραν της εκμετάλλευσης στο χώρο δουλειάς και το ρατσισμό έχουν να ξεπεράσουν και ατελείωτα εμπόδια από τις κρατικές αρχές και παρόλα αυτά τολμούν και γράφονται στα σωματεία και παλεύουν μαζί με τους έλληνες εργάτες, ίσος προς ίσο.
Είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και βάζουμε στόχους. Κανένας εργαζόμενος μόνος του απέναντι στη ζωή που μας έχουν ετοιμάσει, μαζικοποίηση όλων των σωματείων με ταυτόχρονη αύξηση των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κέντρο.
Κάνουμε πράξη το σύνθημα, σωματεία εργατών όχι των εργοδοτών. Είμαστε οι πολλοί, έχουμε τη δύναμη. Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, έχε το καλά στο μυαλό σου».
[post_ads]
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω