Βελανιδιές στη θέση των πεύκων

Όλοι οι γνωρίζοντες το παραδέχονται, αλλά όλοι οι έχοντες εξουσία (ως συνήθως) αδιαφορούν. Στην Ελλάδα αναδασώνουμε λάθος!

«Τα πεύκα είναι οι μεγάλοι ένοχοι: Έχουμε μια μανία με τα πεύκα. Τα φυτεύουμε παντού. Στα στρατόπεδα τα βάζουν δίπλα στις πυριτιδαποθήκες. Τα πεύκα όμως έχουν ένα… μειονέκτημα. Χρειάζονται, προκαλούν τη φωτιά. Ανήκει στο DΝΑ τους. Στο Πήλιο, που δεν έχει πεύκα, πήγαν οι δασολόγοι και φύτεψαν. Τα πεύκα αυτά έχουν καεί έως τώρα τρεις φορές. Στην Πάρνηθα τα πεύκα έκαψαν τα έλατα. Από τη ρητίνη βγαίνει το εύφλεκτο νέφτι».

Αυτά έγραφε στο ιστορικής πλέον σημασίας άρθρο του ο αείμνηστος καθηγητής διαχείρισης οικοσυστημάτων Νίκος Μάργαρης (1943-2013) για τα πεύκα. Με τι θα μπορούσαμε να τα αντικαταστήσουμε;

Η βελανιδιά (δρυς) είναι ένα δέντρο που συνδέεται ιστορικά με την Ελλάδα, δεν είναι εύφλεκτο, φυτρώνει εύκολα έπειτα από πυρκαγιά, αλλά προτιμούνται τα πεύκα στις αναδασώσεις, τα οποία είναι ό,τι πρέπει για γρήγορες εξαπλώσεις μεγαλειώδους εκτάσεως και εντάσεως πυρκαγιών.

Στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» στις 10 Σεπτεμβρίου 2009 δημοσιεύτηκε άρθρο που, μεταξύ άλλων, αποκάλυπτε ότι στα αρμόδια γραφεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης είχε κατατεθεί πρόταση για την αποκατάσταση των περιοχών που κάηκαν στις πυρκαγιές της Αττικής με βελανιδιές. Αυτή η πρόταση είχε υιοθετηθεί και από την Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων. Ο κ. Βαγγέλης Ευθυμίου, συντάκτης της πρότασης, είχε πει στην εφημερίδα ότι «τα περισσότερα είδη βελανιδιάς καίγονται πιο δύσκολα από τα πεύκα που επικρατούν στα δάση της Αττικής, ενώ χάρη στο τεράστιο ριζικό σύστημα που αναπτύσσει (σ.σ.: μπορεί να φτάσει έως τα 10 μέτρα βάθος) η βελανιδιά λειτουργεί και σαν μια μεγάλη αποθήκη νερού. Με τη διαπνοή των φύλλων αυξάνει την υγρασία στο περιβάλλον και ταυτόχρονα ψύχει την ατμόσφαιρα. Έτσι, σε μεγάλες εκτάσεις γύρω από την Αττική (και όχι μόνο) θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να λειτουργήσει ως το τέλειο κλιματιστικό για το λεκανοπέδιο».

Επίσης, στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Φίλων της Βελανιδιάς και Περιβάλλοντος Αμαδρυάδα, αναφέρεται ότι «λόγω του εκτεταμένου ριζικού συστήματος τα άτομα της βελανιδιάς φύονται σε αραιές αποστάσεις μεταξύ τους, γεγονός που επιτρέπει ενδιάμεσα την ανάπτυξη πολύ πλούσιας θαμνώδους και ποώδους βλάστησης, λόγω των εξαιρετικών συνθηκών και του μικροκλίματος που επικρατεί εκεί».

Αφού διαπράξαμε όλα τα λάθη, ας κάνουμε επιτέλους το σωστό.

Πηγή: Εφημερίδα δημοκρατία (Παναγιώτης Λιάκος)

Η βελανιδιά (Δρυς) είναι δέντρο ψηλό, αιωνόβιο που βρίσκεται είτε σε πεδινές είτε σε ορεινές περιοχές.

Τα κυριότερα είδη βελανιδιάς που βρίσκονται στην Ελλάδα είναι η δρυς η χνοώδης που φτάνει τα 20 μέτρα σε ύψος και αναπτύσσεται ακόμη και σε φτωχά εδάφη, αβαθή και σχετικά ξηρά ενώ αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και τους παγετούς, η πλατύφυλλη δρυς που φτάνει τα 30 μέτρα σε ύψος και αντέχει στους παρατεταμένους παγετούς και στους δυνατούς ανέμους, η ήμερη βελανιδιά που φτάνει τα 30 μέτρα σε ύψος και βρίσκεται σε πεδινές περιοχές, καθώς και στους πρόποδες των βουνών και ευδοκιμεί σε θερμό και ξηρό περιβάλλον, η δρυς η έμμισχος που φτάνει σε ύψος τα 25 μέτρα και σχηματίζει μεγάλα δάση και βρίσκεται σε χαμηλές ορεινές περιοχές και σε υψόμετρο από 800 - 1000 μέτρα, η δρυς η Μακεδονική που φτάνει σε ύψος τα 20 μέτρα και βρίσκεται σε δασικές περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, η δρυς η κηρρίς, γνωστή και με τις ονομασίες "τσέρο" και "ρουπάκι" η οποία βρίσκεται αναμεμειγμένη με άλλα δέντρα, η δρυς η άμισχος, το πουρνάρι (δρυς η κοκκοφόρος) είναι θαμνώδης αείφυλλος σκληρόφυλλος θάμνος, κ.α.

Διαβάστε περισσότερα για τις βελανιδιές και τα είδη της εδώ.
[post_ads]