Δεν αργεί το… τέλος του δράματος για τη ΝΔ

Η πολιτική μπορεί να είναι υπό προϋποθέσεις τόσο, μα τόσο εύκολη. Και σε δεύτερο στάδιο, τόσο, μα τόσο χρήσιμη στην κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Ένας πολιτικός φορέας, κινείται μέσα στην κοινωνία. Συνομιλεί με τους πολίτες. Χαρτογραφεί τις ανάγκες

Η πολιτική μπορεί να είναι υπό προϋποθέσεις τόσο, μα τόσο εύκολη. Και σε δεύτερο στάδιο, τόσο, μα τόσο χρήσιμη στην κοινωνία στην οποία απευθύνεται.

Ένας πολιτικός φορέας, κινείται μέσα στην κοινωνία. Συνομιλεί με τους πολίτες. Χαρτογραφεί τις ανάγκες της εποχής. Κατανοεί τις προτεραιότητες. Μέσα από διαρκή και επικαιροποιημένο διάλογο μαζί τους, ανασυνθέτει τη χάρτα πολιτικών που καταθέτει στους πολίτες προς έγκριση. Δεν μένει στάσιμος. Ανανεώνεται διαρκώς. Διατηρεί αδιαπραγμάτευτο τον αξιακό κώδικά του, και δείχνει ευελιξία προσαρμοστικότητας στη συγκυρία κάθε στιγμής. Χωρίς να… άγεται και να φέρεται.

Ένας τέτοιος πολιτικός φορέας, που θέλει να είναι χρήσιμος στην κοινωνία και τον τόπο του, συνασπίζεται γύρω από έναν ηγέτη, που να μπορεί να παρακινήσει και να εμπνεύσει τους πολίτες. Να πείθει. Να διατηρεί εφεδρείες εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας, ακόμη και όταν γίνεται δυσάρεστος. Ακόμη κι όταν ενοχλεί.

Κάντε μια… παύση. Και σκεφτείτε πόσο κοντά στο παραπάνω μοντέλο σύγχρονου και χρήσιμου για την ελληνική κοινωνία κόμματος, βρίσκεται η σημερινή Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά. Που στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου γνώρισε μια ιστορική, βαριά και ντροπιαστική ήττα από ένα κόμμα… τσίρκο.

Που ακόμη και σήμερα, τρεις μήνες μετά από εκείνο το εκλογικό στραπάτσο, αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Δεν καταλαβαίνει γιατί έχασε. Περιμένει τη δικαίωση. Ακόμη κι αν έρθει μέσα από την καταστροφή της χώρας. Όλων ημών δηλαδή.

Μια Νέα Δημοκρατία εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα του προέδρου της. Ο οποίος αρνήθηκε να αποχωρήσει, ως ελάχιστη αναγνώριση της ευθύνης και των λαθών του, και προτρέπει… όσους τολμούν, να τον ανατρέψουν.

Χωρίς ούτε μισή συγγνώμη σε μια κοινωνία η οποία χτυπούσε με δύναμη το κεφάλι της στον τοίχο, βλέποντας την εθνική τραγωδία της Αμφίπολης, με την προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος παρκαρισμένη έξω από έναν τάφο, την ώρα που οι Έλληνες έκαναν ουρές σε Εφορίες και τράπεζες, για την άλλη τραγωδία, του ΕΝΦΙΑ.

Αυτή η πολιτική συμπεριφορά φυσικά, που κορυφώθηκε θεωρητικά με την ανορθογραφία της στρατηγικής του τρόμου (ούτε καν… φόβου), χαρίζοντας στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα, προεκλογικά και μετεκλογικά, και συνεχίζεται σε ρόλο περίπου “εθνικής γεροντοκόρης”, με μίζερη και καταθλιπτική παρουσία στον δημόσιο βίο, δεν χαρακτηρίζει το σύνολο της Νέας Δημοκρατίας.

Γι' αυτό άλλωστε και η σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, και ευρύτερα της Κεντροδεξιάς, απέχει πολιτικά και συναισθηματικά από τη σημερινή ηγετική ομάδα. Και προσδοκά το τέλος του δράματος, που όπως φαίνεται δεν θα αργήσει.

Για να ανακτήσει η Νέα Δημοκρατία τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία της. Την αξιοπρέπειά της. Για να συνδέεται στο υποσυνείδητο των Ελλήνων πολιτών με θετικές και αισιόδοξες εικόνες, αντί για το “ατύχημα”, την “καταστροφή”, τα “βράχια” και τη “χρεοκοπία”, που κυριαρχούν μέχρι και σήμερα στον πολιτικό λόγο της και τη συμπεριφορά.

Αυτή η Νέα Δημοκρατία, “υποσύνολο της Κεντροδεξιάς”, όπως εύστοχα την χαρακτήρισε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, κόμμα… τσέπης που βαδίζει στα χνάρια της αυτοεξαφάνισης του ΠΑΣΟΚ, όπως λένε όσοι διατηρούν την ψυχραιμία τους και δεν παραδίδονται στο θυμικό της “ψύχωσης δικαίωσης”, απειλείται ευθέως με μη αναστρέψιμη περιθωριοποίηση.

Μοιάζει να αυτοεξαιρείται από το μέλλον του τόπου. Και να το… βροντοφωνάζει, ιδίως στα social media.

Το ερώτημα είναι αν μπορεί να το κάνει αυτό μια ηγεσία, η οποιαδήποτε ηγεσία, ενός κόμματος, οποιουδήποτε κόμματος, χωρίς να ερωτηθούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Δηλαδή οι “φυσικοί ιδιοκτήτες” της παράταξης. Η βάση της…

Πηγή: ysterografa.gr