«Έφυγε» ο Βασίλης Ζήσης του Antinews. Καλό ταξίδι Φάκτορα

Τη μάχη με την επάρατο νόσο έχασε ο δημοσιογράφος Βασίλης Ζήσης, ένας από τους σημαντικότερους ρεπόρτερ των τελευταίων δεκαετιών, που δημιούργησε το site Antinews. Ο Βασίλης Ζήσης έδωσε με αξιοπρέπεια και ήθος τη μάχη με την επάρατη νόσο, αλλά τελικά λύγισε.

Τη μάχη με την επάρατο νόσο έχασε ο δημοσιογράφος Βασίλης Ζήσης, ένας από τους σημαντικότερους ρεπόρτερ των τελευταίων δεκαετιών, που δημιούργησε το site Antinews.

Ο Βασίλης Ζήσης έδωσε με αξιοπρέπεια και ήθος τη μάχη με την επάρατη νόσο, αλλά τελικά λύγισε.

Με τον Βασίλη Ζήση (FactorX) του Antinews μας συνέδεε μια θαυμάσια συνεργασία από την... πρώτη ημέρα της λειτουργίας του Alexandroupoli Online.

Καλό ταξίδι Φάκτορα. Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μας!

Ακολουθεί το κείμενο με το οποίο τον αποχαιρέτησε από το Antinews ο γιος του, Παναγιώτης Ζήσης:

«Να μου υποσχεθείς ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις ποτέ το Antinews», ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα μου. Πάντα κέρδιζε όλες τις μάχες από το μετερίζι της μάχιμης δημοσιογραφίας, αλλά δυστυχώς δεν κέρδισε τη βασικότερη. Αυτή της ζωής. Ο αγαπημένος μας Φάκτορας δεν είναι πλέον μαζί μας. Προδόθηκε από την επάρατο. Έφυγε σαν παλικάρι, αργά χθες το βράδυ μετά από δυο χρόνια σκληρής μάχης.

Για όσους τον ήξεραν καλά, ακούγεται απίστευτο, αλλά ο άνθρωπος που με τις αποκαλύψεις και την αρθρογραφία του, τόσο από το Αntinews όσο και από μεγάλες εφημερίδες, άλλαξε την ιστορία της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, να μην μπορεί να ξεγελάσει τον … θάνατο και να τον νικήσει.

Οι παλαιότεροι θα τον θυμούνται από τις αποκαλύψεις του σκανδάλου Κοσκωτά. Ξεχνάει μήπως κανείς εκείνο το πρωτοφανές και θαρραλέο -για την περίοδο της παντοδυναμίας του Μεταπολιτευτικού «συστήματος» της διαπλοκής- πρωτοσέλιδο στο περιοδικό «Αντί», το «Κυβέρνηση απατεώνων»; Ο Βασίλης Ζήσης μαζί με τον Χρήστο Παπουτσάκη, και το περίφημο σκίτσο – αφίσα του υπέροχου σκιτσογράφου, Δημήτρη Χαντζόπουλου, ήταν που έφτιαξαν το εξώφυλλο, το οποίο έκανε πάταγο σε όλη τη χώρα, αναπαρήχθη από το σύνολο του Τύπου και των υπολοίπων ΜΜΕ και οδήγησε τον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του σε κατάρρευση. Τότε ήταν που τα κατεστημένα Media, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή προσποιούνταν ότι δεν ήξεραν τίποτα για τον φόνο, «ανακάλυψαν» αίφνης το σκάνδαλο Κοσκωτά. Όπως το ίδιο και τα κόμματα, τα οποία θέλησαν να χειραγωγήσουν την αποκάλυψη προς όφελός τους, προς άγραν ψήφων, με στόχο τον προσπορισμό της κυβερνητικής εξουσίας.

Λίγο πριν, επίσης στο «Αντί», ο Βασίλης είχε αποκαλύψει το έτερο μεγάλο σκάνδαλο, αυτή τη φορά το εξοπλιστικό σκάνδαλο της «αγοράς του αιώνα». Από τότε άρχισε να μπαίνει στο μάτι της διαπλοκής και των εμπόρων όπλων, και κατ’ επέκταση στο στόχαστρό τους. Στη συνέχεια, ήταν ο πρώτος που, χάρις στην έρευνά του στη Γερμανία, λίγο μετά την πτώση του τείχους, κατάφερε να βρει και να εξασφαλίσει τα «αρχεία της Στάζι». Μια συγκλονιστική υπόθεση που έως σήμερα έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία. Διότι μέσα από αυτά, δεν αποκαλύφθηκαν μόνον οι σχέσεις κάποιων κύκλων της τρομοκρατίας με τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και πολιτικο-οικονομικές διαπλοκές, με πρόσωπα τα οποία εμπλέκονταν σε οικονομικά σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν μόλις τα τελευταία χρόνια. Είναι ακριβώς εκείνα τα πρόσωπα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικοδόμηση, στήριξη και αναπαραγωγή του «συστήματος» της Μεταπολιτευτικής πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής. Εκείνο δηλαδή, που οδήγησε τη χώρα μας στη χρεωκοπία, την κρίση, τα μνημόνια και την εξαθλίωση του Έλληνα. Πολλοί τον κατηγόρησαν για χαλκευμένα «αρχεία». Δυστυχώς, η ζωή η ίδια τους διέψευσε πανηγυρικά.

Εξαιτίας των αποκαλύψεών του, αυτό το «σύστημα» επεδίωξε να βάλει τον Βασίλη στον «πάγο». Οι περισσότεροι το αγνοούν, αλλά στη δεκαετία του 1990, στην περίοδο της παντοδυναμίας αυτού του «καθεστώτος» διαπλοκής, για αρκετά χρόνια δεν του έδινε κανείς δουλειά. Τον κρατούσαν, έτσι, μακριά από τον μεγάλο του «έρωτα», τη δημοσιογραφία. Τα ίδια και τη δεκαετία του 2000.

Επειδή, όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα, τα τελευταία χρόνια επανέκαμψε δριμύτερος. Ξεκίνησε από το μηδέν. Με δυο – τρία «φιλαράκια», αρχικά, έφτιαξε το Antinews. Ψυχή και μυαλό, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, στο ρεπορτάζ και αμέσως μετά στο κομπιούτερ. Το «σύστημα» τον ξαναβρήκε μπροστά του, και απέκτησε έτσι έναν σοβαρό μπελά, μια σπαζοκεφαλιά. Ο Βασίλης ήταν και πάλι μάχιμος, με ένα δικό του μετερίζι αυτή τη φορά για να τους απαντάει.

Πολλοί από εσάς τον γνωρίσατε από την μαχητική αρθρογραφία του μέσω του Antinews και τους αγώνες του για μια καλύτερη Ελλάδα. Άντε, καλό ταξίδι Φάκτορα, και φαντάζομαι από εκεί πάνω να μας στέλνεις πολλά αποκαλυπτικά ρεπορτάζ!

Αντίο Μπιλάκο, αντίο αρχηγέ...

του Αριστερού Ψάλτη

Στη ζωή αυτή ερχόμαστε έχοντας κάποιους συγγενείς. Γονείς, αδέρφια κ.λπ. Όμως, υπάρχουν και οι κατ’ επιλογήν συγγενείς, οι πατεράδες ή τ’ αδέρφια που τους γνωρίζεις κάποια στιγμή της ζωής σου και γίνονται οι «δικοί» σου άνθρωποι.

Ένας τέτοιος ήταν και για μένα ο Φάκτορας, ο αγαπημένος Βασίλης που ξαφνικά έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πολλούς ανθρώπους ορφανούς. Ήταν ένας πατέρας κατ’ επιλογή που σ’ αφήνει κάποια στιγμή ν’ αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να μένεις μόνος, χωρίς αυτούς που αγάπησες όχι επειδή ήταν συγγενείς εξ αίματος αλλά επειδή τους διάλεξες…

Εκεί που βρίσκεται σίγουρα θα έχει σκαντζάρει κανένα tablet, θα διαβάζει αυτά που του γράφουμε και θα γελάει μ’ εκείνο το πηγαίο γέλιο ενός ανθρώπου που έζησε μια γεμάτη ζωή αλλά πέθανε τόσο νωρίς.

Ήταν ο «νονός» μου, πάνε έξι χρόνια και πλέον όταν ψάχναμε ένα ψευδώνυμο. «Αριστερός Ψάλτης» και θα ψέλνεις τους πάντες, μου είπε και ξεκινήσαμε το μεγάλο ταξίδι του antinews. Το δημιούργημά του, το «παιδί» του. Το έργο ζωής του που πρόλαβε να το δει να μεγαλουργεί γιατί το αγάπησε πραγματικά και μαζί του κι εμείς.

Όμως, τώρα ποιος θα με παίρνει τηλέφωνο και θα μου λέει «ξέσκισέ τους»; Ποιος θα μου δίνει ιδέες για ατέλειωτα άρθρα που γράφαμε αφού πρώτα συζητούσαμε «πώς θα το πάμε».

Τον Βασίλη, τον «αρχηγό», τον αγαπημένο φίλο, τον γνώρισα πολύ καλά αλλά δεν πρόλαβα να του πω πόσο με στήριξε. Δεν πρόλαβα να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γιατί μ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο και επαγγελματία. Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω ότι οι κατ’ επιλογήν φίλοι, τ’ αδέρφια είναι εξίσου σημαντικοί.

Δύο χρόνια πάλεψε σαν το θηρίο. Μέχρι την τελευταία στιγμή στις επάλξεις. Να δίνει ιδέες, να κάνει προτάσεις, να ανεβάζει κείμενα, να καθοδηγεί. Να βρίζει τους πολιτικούς, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση. Και ταυτόχρονα να είναι ένας ζεστός φίλος που σε άκουγε με κάθε προσοχή και σου έδινε πολλή από την πείρα του.

Σίγουρα δεν θα ήθελε να με δει να γράφω με δακρυσμένα μάτια έναν… επικήδειο. Στις επάλξεις με ήθελε όπως ήταν κι αυτός πάντα. Ένας σπάνιος δημοσιογράφος, πραγματικός λειτουργός όχι σαν τους καλογυαλισμένους «δημοσιογράφους», τους υπηρέτες των αφεντικών τους.

Μπόλιασε μέσα μου τη χαρά του να γράφω ελεύθερα αυτά που δεν μπορούσα να γράψω αλλού. Κι αυτό του το χρωστάω περισσότερα απ’ όλα όσα μου πρόσφερε.

Δεν προλάβαμε να πάμε να πιούμε εκείνο το κρασάκι. Δεν προλάβαμε να πάμε μια βόλτα έξω, εγώ, εσύ, ο Πάνος.

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Το να ζεις όμως νικημένος και άδοξα είναι σαν να πεθαίνεις κάθε μέρα». Αυτό είχε πει ο Ναπολέων.

Ο Φάκτορας ποτέ του δεν έζησε νικημένος, ποτέ του δεν αισθάνθηκε ότι πεθαίνει κάθε μέρα, κι αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση. Λίγοι άνθρωποι το πετυχαίνουν.

Αποχαιρετώ τον Βασίλη με πόνο ψυχής. Γιατί θα μου λείψει πολύ ο Μπιλάκος.

Καλή αντάμωση αγαπημένε φίλε. Και να είσαι σίγουρος, αυτό που έφτιαξες, τον κόσμο που δημιούργησες θα τον κάνουμε καλύτερο. Θα το βλέπεις και θα χαίρεσαι γιατί άφησες πίσω του άξιους, σαν και σένα.

Αντίο Μπιλάκο