Για τα χρόνια της αθωότητας

Το μυαλό μου γυρίζει στην παλιά Αλεξανδρούπολη. Στην Αλεξανδρούπολη των παιδικών μας χρόνων και της εφηβείας. Στην Αλεξανδρούπολη των γηπέδων, των αλανών, των παρεών με τις αδιάσπαστες φιλίες. Στα "μνηματάκια" που πετούσαμε

Το μυαλό μου γυρίζει στην παλιά Αλεξανδρούπολη. Στην Αλεξανδρούπολη των παιδικών μας χρόνων και της εφηβείας. Στην Αλεξανδρούπολη των γηπέδων, των αλανών, των παρεών με τις αδιάσπαστες φιλίες. Στα "μνηματάκια" που πετούσαμε "τσουρμάδες", στο πρώτο σχολείο που η Ρεάλ έδινε τους αγώνες της, στου "Αμερικάνου" που γινόταν πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με τις γειτονιές, στην αυλή της Αρμένικης Εκκλησίας που ρίχναμε "ασετυλίνη", στον "Φλοίσβο" που ανδρωθήκαμε "μπασκετικά", στο γήπεδο κάθε Κυριακή να βλέπουμε τον Εθνικό και τη Δόξα να παίζουν με τους Φιλίππους Καβάλας, την Ασπίδα Ξάνθης, τον Ορφέα Κομοτηνής ή σε αγώνες στίβου ο Εθνικός να ανταγωνίζεται ξένες ομάδες όπως το... Χέλσιμποργκ της Σουηδίας ή το Κουρτουλούς της Κωνσταντινούπολης.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις και τις αναμνήσεις που βαραίνουν το μυαλό η απώλεια δύο ανθρώπων εκείνης της εποχής, του Δημήτρη Κρεωνά και του Τάκη Δαμιανόγλου. Συνομήλικοι μας με διαφορετική κατοπινή πορεία, όμως αγκωνάρια στην δική μου αφήγηση. Είναι όπως όταν σπάζει ένας κρίκος στην αλυσίδα, που μπορεί να μην είναι ο διπλανός σου, όμως έχει το ίδιο αποτέλεσμα τελικά, το σύστημα καταρρέει. Τι είναι αυτό αλήθεια που μας κάνει να γυρίζουμε συνέχεια στα παλιά; Όσο περισσότερο γερνάμε τόσο εντονότερα τα σκεφτόμαστε. Είναι η γεμάτη προβλήματα ενήλικη ζωή, είναι ο θάνατος που πλησιάζει και αναδεικνύει το υπαρξιακό πρόβλημα, τι είναι πράγματι; Δύσκολα να απαντηθεί. Ας αντιστρεφόταν ο χρόνος να τους βλέπαμε και πάλι τον Δημήτρη και τον Τάκη με τις άσπρες φανέλες της Ρεάλ να "ζωγραφίζουν" στο κέντρο των γηπέδων.

Ανδρέας Καφετζής

Φωτογραφία: oldalexandroupoli.gr (αρχείο Δαμιανού Κουκοράβα)