Που βρήκαν στέγη οι «πελάτες»;

του Γιάννη Λασκαράκη

Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι τα αίτια της σημερινής οικονομικής κρίσης οφείλονται σε μια διαχρονική και διακομματική αντίληψη που διαπερνάει το πολιτικό μας σύστημα τα τελευταία 35 χρόνια. Είναι η αντίληψη του κρατισμού, που ήταν βαθειά ριζωμένη στο κοινωνικό υποσυνείδητο του Έλληνα, ο οποίος πίστευε και πιστεύει ακόμη ότι τα κράτος είναι μια παχιά αγελάδα, η οποία πρέπει να φροντίζει να θρέφει τους πολίτες, είτε αυτοί είναι υπάλληλοι, είτε αγρότες είτε επιχειρηματίες...

Όλοι πιστεύαμε ότι οι πόροι του κράτους ήταν ατελείωτοι και το χρήμα που διέθετε μπορούσε να ρέει ασταμάτητα, με πρώτους υποστηρικτές αυτής της αντίληψης τα κόμματα της αντιπολίτευσης, χωρίς καμία εξαίρεση.

Η κατάσταση αυτή βόλευε όλους και σε ένα βαθμό μπορούσε να συνεχισθεί όσο υπήρχε η δραχμή και η δυνατότητα κοπής νέου χρήματος, με συνέπεια ο πληθωρισμός να φθάσει στην αρχή της δεκαετίας του 80 στο 26%. Όταν μπήκαμε στην ευρωζώνη η αδυναμία κοπής χρήματος υποκαταστάθηκε από το ευρώ που έρεε μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, με διαχειριστή και πάλι το κράτος. Χρήμα σε σκληρό νόμισμα, που ενώ έπρεπε να στραφεί σε παραγωγικές επενδύσεις εξανεμίστηκε σε καταναλωτικούς σκοπούς και μάλιστα σε πολυτελή εισαγόμενα προϊόντα.

Κανείς δεν πίστευε σοβαρά ότι οι δαπάνες του κράτους έπρεπε να ισοσκελίζονται με τους φόρους και οι εισαγωγές με τις εξαγωγές συν τα έσοδα από τον τουρισμό. Ούτε το ίδιο το κράτος και τα κόμματα, που συναγωνίζονταν σε φορολογικές απαλλαγές, σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σε «χαϊδέματα» των φοροφυγάδων. Και όποιος τολμούσε να μιλήσει για αποκρατικοποιήσεις, για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ή για διαρθρωτικές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, τον έτρωγε το μαύρο (και αριστερό) φίδι.

Έτσι για να αντιμετωπισθούν τα ελλείμματα που συνεχώς συσσωρεύονταν και για να συνεχίσει η κρατική «ιερή αγελάδα» να αρμέγεται, η μόνη λύση ήταν ο δανεισμός, με το χρέος να γιγαντώνεται χρόνο με το χρόνο.

Το κράτος με αυτόν τον τρόπο, συνέχιζε να διαδραματίζει τον παρασιτικό και πελατειακό του ρόλο, κρατώντας γύρω του τους πολίτες σαν πελάτες και μάλιστα εγκαινιάζοντας και νέες μεθόδους για την «εξυπηρέτησή» τους, έξω από το πλαίσιο της νομιμότητας, με συνέπεια να οργιάζει η διαφθορά και η συναλλαγή. Αυτό το κράτος ήταν το «λάφυρο» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, που το διεκδικούσαν τα δύο κόμματα εξουσίας, στο πλαίσιο του λεγόμενου δικομματισμού.

Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η «φούσκα» έσκασε τα χέρια του ανυποψίαστου Γιώργου Παπανδρέου και η «ιερή αγελάδα» ψόφησε. Και, ω του θαύματος οι «πολίτες-πελάτες» του δικομματισμού εξαφανίστηκαν και έσπευσαν να βρουν αλλού στέγη και κατά προτίμηση εκεί όπου τους υπόσχονται νέους «παραδείσους» με αρκετό λαϊκισμό και μπόλικο κρατισμό. Νομίζω ότι είναι εύκολο να τους εντοπίσετε…

Πηγή: Εφημερίδα Η ΓΝΩΜΗ