Σ’ ευχαριστώ Ελλάδα!

του Niko Ago

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα, έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία.

Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή... δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά δεν το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας. Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω. Στην άνοδο της Χρυσής Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο. Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Στις 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου. Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι "πολυτέλεια". Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω. Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα” (διαβάστε παρακάτω), το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα: Σ’ ευχαριστώ Ελλάδα!

* O Niko Ago γεννήθηκε σε ένα χωριό στο Τεπελένι αλλά από το 1992 ως πατρίδα του έχει καταχωρηθεί και η πόλη της Δράμας. Σπούδασε κάποτε ιστορία και φιλολογία, έπειτα οικονομικά αλλά ερωτεύτηκε παράφορα τη δημοσιογραφία, από την οποία και ζει, δικαιώνοντας τον πατέρα του που του έλεγε ότι δεν θα γίνεις ποτέ καλός αγρότης.

Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα

Ήταν Μάρτιος του 1992, όταν αποφάσισα να έρθω πρώτη φορά στην Ελλάδα. Αρκετά νέος αλλά είχα προλάβει να παντρευτώ κιόλας. Άφησα πίσω τη γυναίκα μου και ξεκίνησα την περιπέτεια. Έφτασα Καλαμπάκα,μαζί με τον αδελφό μου, μετά από οκτώ ημέρες πεζοπορίας. Από τη τέταρτη ημέρα, όμως, το περπάτημά μου γινόταν με το ένα παπούτσι στο χέρι. Βλέπεις, η πατούσα που είχα εγχειρήσει λίγο καιρό πριν, δεν είχε την ίδια… επιθυμία με μένα για ταξίδι και το πόδι πρήστηκε άσχημα.

Στη Θεσσαλονίκη έφτασα στις 5 το πρωί, με τρένο που είχα πάρει από τη Λάρισα. Αφού πέρασα την λαχτάρα που έπαθα βλέποντας παρατεταγμένα τα ταξί και τα πέρασα για περιπολικά(!), απευθύνθηκα στο πρώτο από αυτά. Ήθελα να πάω στη Δράμα και το μόνο που είχα να δείξω στον οδηγό, ήταν ένας αριθμός τηλεφώνου 0521 256… έγραφε το χαρτί που είχα μαζί μου.

Ο οδηγός, ένας μεσήλικας κοντά στα 55, με μεγάλη άσπρη γενειάδα που φορούσε περιβραχιόνιο πένθους στο μπράτσο του, μου έκανε αρκετές βόλτες μέχρι να φτάσει η ώρα 7 και να φύγει το λεωφορείο για τη Δράμα. Πριν με κατεβάσει, αφού με ξύπνησε πολύ στοργικά και πατρικά από το βαθύ ύπνο που είχα πέσει (η κούραση των 8 ημερών ήταν αδύνατον να μην με καταβάλει μέσα στη ζέστη του αυτοκινήτου) όσο αυτός έκανε κούρσες για το μεροκάματο, μου έδωσε μια τυρόπιτα, έναν χυμό κι ένα πακέτο τσιγάρα να καπνίσω. Έκανα κίνηση να του δώσω χρήματα, άπω αυτά τα λίγα που είχα μαζί μου. Μου έκλεισε το μάτι φιλικά, κάτι μου είπε στα ελληνικά (που φυσικά δεν κατάλαβα) και μου έκανε νόημα να τα ξαναβάλω στη τσέπη μου. Το λεωφορείο, σε λίγο θα αναχωρούσε για την πόλη που μετά θα γινόταν η δεύτερή μου πατρίδα, η πατρίδα των παιδιών μου, και τελικά η Ιθάκη μου…

Αν σήμερα, μετά τα 19 χρόνια που ζω στην Ελλάδα, που πλέον τη θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου (και που πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως ο όρος αυτός δεν αποτυπώνει πια τα πραγματικά μου αισθήματα και πρέπει να την αποκαλώ… σκέτο πατρίδα) κάποιον θέλω να βρω, να αγκαλιάσω και να ευχαριστήσω από τη καρδιά μου, είναι αυτός ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Το "ευχαριστώ" όμως πάει και στην Ελλάδα, που τόσα πολλά μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια και μου προσφέρει καθημερινά, αν και κάποτε ήρθα χωρίς να με προσκαλέσει…