Ο καλλιτέχνης Δημήτρης Λαλέτας άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μια άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ζωγράφος που αγάπησε τον άνθρωπο κι όσα περνούσαν στα «ψιλά» των εφημερίδων, και διέπρεψε στην προσωπογραφία, συνεργάτης
Είχε γεννηθεί τον Οκτώβριο του 1964 στην Αλεξανδρούπολη. Ήρεμη δύναμη δημιουργίας, είχε πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στο «Μπιλιέτο», στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, στην Κ Art γκαλερί, στη Βαβέλ, είχε εικονογραφήσει βιβλία και έντυπα (Lifo, Symbol). Έφυγε ενώ είχε ακόμη να δώσει πολλά.
Ο Χρήστος Παρίδης ήταν φίλος με το Δημήτρη και γράφει στο μπλογκ της LifO μερικά τελευταία λόγια για αυτόν. Παράλληλα δημοσιεύουμε κάποια δείγματα της δουλειάς του, καθώς και εικονογραφήσεις που έχει κάνει αποκλειστικά για θέματα της LifO.
«Τώρα που έφυγε, τόσο νωρίς, καταλαβαίνω γιατί δεν περνούσε λεπτό που να μη ζωγραφίζει. Έμπαινες στο βιβλιοπωλείο της "Οδού Πανός" στη Διδότου, στα Εξάρχεια, και ο Δημήτρης ήταν πάντα σκυμμένος πάνω από ένα χαρτί και με τα κραγιόνια του πάλευε να προλάβει. Ναι, αυτό έκανε… Προσπαθούσε να προλάβει να ζωγραφίσει όσο πιο πολύ γινόταν. Τώρα πια είμαι βέβαιος. Ζωγράφιζε ακατάπαυστα, κι εμείς, οι φίλοι του, που κάποια μεσημέρια πηγαίναμε και θρονιαζόμασταν εκεί, τον αποσπούσαμε, τον καθυστερούσαμε. Αλλά, πώς να μην ήθελες την παρέα του; Είχε χιούμορ, κριτικό πνεύμα, είχε γνώση. Πάνω απ’ όλα, ήταν ένας πιστός και καλός φίλος. Πολύτιμος συνεργάτης του Γιώργου Χρονά, ο οποίος του εμπιστευόταν τα τελευταία είκοσι χρόνια όλες τις εργασίες των εκδόσεών του. Η ψυχή και τα χέρια της Οδού Πανός. Σεμνός, σχεδόν ντροπαλός, διαθέσιμος να συνεισφέρει ανά πάσα στιγμή. Αφοσιωμένος στην τέχνη του, εξαιρετικός και αυτοδίδακτος ζωγράφος στην παράδοση του Τσαρούχη, είχε τα τελευταία χρόνια κατασταλάξει σε ένα προσωπικό στυλ και δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο συχνά του ζητούσαν να εικονογραφήσει βιβλία και έντυπα. Είχε επανειλημμένως ζωγραφίσει για κάποια αφιερώματα της LifΟ αλλά και για το λογοτεχνικό ένθετο «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας».
Μέχρι που ήρθαν τα κακά μαντάτα μιας αναπάντεχης κι ανελέητης επίθεσης στην υγεία του. Κράτησε ελάχιστα η «περιπέτειά» του, όπως τη χαρακτήρισε την τελευταία φορά που μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο. Μια περιπέτεια που έληξε άδοξα και υπερβολικά σύντομα. Θα τον θυμόμαστε ως ένα από τα πιο ταλαντούχα και καλόκαρδα παιδιά της Αθήνας. Κι ας ήταν από την Αλεξανδρούπολη, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή…»
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω