Απραξία και ανικανότητα

Θα ήθελα, με όλο το σεβασμό που με διακατέχει, για το συμπολίτη μου και τον συνάνθρωπό μου, να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς, όπως και κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν, ορμώμενος από ένα θλιβερό γεγονός που μου συνέβη, με την κρυφή ελπίδα μήπως τελικά μπορέσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψεως και λειτουργίας αυτού του (όπως θέλουμε να λέμε) ευρωπαϊκού κράτους.

Στις 15-3-2011 και ώρα 16.30 επί της οδού Μομφεράτου παρκάρισα το επαγγελματικό μου όχημα πλησίον της οικίας μου πατώντας με τους τροχούς της μιας πλευράς του οχήματός μου μερικούς πόντους από το πεζοδρόμιο (χωρίς να εμποδίζω την διέλευση των πεζών) μόνο και μόνο για να διευκολύνω έτσι την διέλευση των οχημάτων που θα έκαναν χρήση αυτής της στενής, κατά τα άλλα οδού, αποφεύγοντας συγχρόνως και κάποια υλική ζημία που ενδεχομένως να προξενούνταν στο όχημά μου λόγω της στενότητας του δρόμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά το παρελθόν πολλές τέτοιες μικροφθορές έχουν σημειωθεί και στο δικό μου όχημα αλλά και σε οχήματα της γειτονιάς...»

Ύστερα από μια ολιγόωρη παραμονή του οχήματός μου στη συγκεκριμένη οδό και ενώ πήγα να το χρησιμοποιήσω και πάλι διαπίστωσα ότι μου είχε βεβαιωθεί μια παράβαση της Τροχαίας Αλεξ/πολης για τη συγκεκριμένη παράβαση που ως εκ θύματος και εξ ανάγκης είχα πράξει (δηλ. παρκάρισμα σε πεζοδρόμιο).

Θα μπορούσε ο καθένας να καταλάβει την αγανάκτησή μου. Από τη μια, τα έβαλα με τον εαυτό μου για την πράξη μου αυτή… δίνοντας δίκιο στους εντεταλμένους αυτούς υπαλλήλους που έπρεπε να πράξουν κατά το καλύτερο δυνατόν το έργο τους, από την άλλη δικαιολόγησα τον εαυτό μου λέγοντας «μα τι έπρεπε να κάνω, να αφήσω να μου το χτυπήσουν και πάλι;». Μα το σημαντικότερο που με απασχόλησε ήταν το ερώτημα στον εαυτό μου… μα καλά όντως έχουν λυθεί όλα τα κυκλοφοριακά προβλήματα της πόλης μας και εγώ ήμουν αυτός που χαλούσε όλη την εικόνα, την ευταξία και την ευνομία αυτής της πόλης και έπρεπε να τιμωρηθώ γι αυτό; Αυτής της πόλης που θέλω τόσο πολύ να προκόψει και να την καμαρώνω για αυτό;

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ και διαπίστωσα ότι είχαν βεβαιωθεί και άλλες παρόμοιες παραβάσεις και σε άλλους γειτόνους μου, θυμήθηκα ξαφνικά ότι, όταν πριν από μερικές ώρες κλήθηκε η αστυνομία από έναν γείτονά μου για να πραγματοποιήσει ένα γνήσιο της υπογραφής (όπως λέγεται) στην ανάπηρη μητέρα του, και να δείξει με αυτόν τον τρόπο και το κοινωνικό της έργο η αστυνομία, η επίσημη απάντηση της αστυνομίας ήταν ότι δεν υπάρχει η απαραίτητη δύναμη για να διατεθεί για το σκοπό αυτό. Επίσης θυμήθηκα ότι, προ μηνός σε μια διάρρηξη που μου είχε συμβεί στην εξοχική μου κατοικία, προσφέρθηκα να μεταφέρω με το δικό μου Ι.Χ. τον αρμόδιο αστυνομικό προς λήψη αποτυπωμάτων από το χώρο εκείνο, μια και διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε υπηρεσιακό αυτοκίνητο για να με εξυπηρετήσει.

Επίσης θυμήθηκα ότι, λίγους μήνες πριν, σε μια καταγγελία που έκανα στο αστυνομικό τμήμα Φερών για φθορές που μου είχαν συμβεί, με γνωστούς δράστες, αυτή η καταγγελία δεν είχε καμία τύχη.

Όπως καταλαβαίνετε, αγαπητοί μου συμπολίτες, η αγανάκτησή μου έχει ξεχειλίσει και πράγματι αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι για το ρόλο της αστυνομίας σε τοπικό επίπεδο, ποιος είναι τελικά, …είναι αποτρεπτικός; …είναι κατασταλτικός; …είναι κοινωνικός; …είναι εξυπηρετικός; …ή είναι τελικά μόνο εισπρακτικός;;;

Αυτά και άλλα πολλά παραπλήσια γεγονότα μου ταλανίζουν το μυαλό και πράγματι θα ήθελα να μου πει κάποιος σοφός τι πρέπει να γίνει για να αναβαθμιστεί επιτέλους το έργο της αστυνομίας κάτι που σίγουρα έχουμε όλοι μας ανάγκη, ειδικά τον τελευταίο καιρό…

Ελπίζω με αυτές τις σκέψεις μου κάποιοι να ευαισθητοποιηθούν και να κάνουν αυτό που όλοι μας αξίζει να έχουμε…

Με εκτίμηση
ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ