Όλοι θέλουν να γίνουν Μύκονος. Από το ανοιχτό κλαμπ μέσα σε οικισμό με τα ντεσιμπέλ της «ιδιόμορφης» μουσικής του, μέχρι τα «μπιτσόμπαρα» σε παραλίες που μέχρι πρόσφατα, δεν είχαν «αξιοποιηθεί». Εκκωφαντική μουσική, όχι μόνο για τους πελάτες αλλά και για τις κατσίκες που βόσκουν στην άλλη πλαγιά. Τραπεζάκια και καρέκλες παντού, σε πεζόδρομους και πεζοδρόμια.
Η Ελλάδα είναι η χώρα των ανοιχτών χώρων. Το ισορροπημένο κλίμα, η φύση, η εξωστρέφεια των ανθρώπων δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για ένα τεράστιο υπαίθριο «κάμπινγκ», από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο. Την ίδια εποχή δηλαδή που ο Γερμανός ανάβει καλοριφέρ και ο Ασιάτης βράζει στην υγρασία, ο Έλληνας συνεχίζει τα μπάνια και απολαμβάνει τις μπύρες του σε παραθαλάσσιες ταβέρνες και ανοιχτά μπαρ!
Ο Αύγουστος όμως, είναι ο μήνας που ο εξωτερικός χώρος έχει την τιμητική του. Ειδικά σε τόπους, όπου το περιστασιακό αποθεώνεται ως παγιωμένη αξία στη ζωή των ανθρώπων. Η περίοδος των διακοπών, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αποτελεί για πολλούς, το καλύτερο άλλοθι της απελευθέρωσης ενστίκτων, ιδιαίτερων αντιλήψεων και καταπιεσμένων αρχών. Και φυσικά εύκολου κέρδους, στο όνομα των λίγων ημερών που έχουν στην διάθεσή τους για να βγάλουν χρήματα κάποιοι μαγαζάτορες. Λες και τους ζήτησε κάποιος να αναλάβουν αυτόν τον «θρησκευτικό» ρόλο για λογαριασμό της κοινωνίας...
Ξεφυτρώνουν λοιπόν, παντού «επιχειρήσεις» που προσπαθούν με κάθε τρόπο, να θυμίσουν ότι ο εξωτερικός χώρος αποτελεί γι αυτούς, ένα απεριόριστο πεδίο ανεξέλεγκτων δράσεων.
Πρώτο δείγμα. Ανοιχτό κλαμπ μέσα σε οικισμό με τα ντεσιμπέλ της «ιδιόμορφης» μουσικής του να σε «ανακρίνουν» μέχρι το πρωί. Και μάλιστα, σε απόσταση χιλιομέτρου! Αστυνομία, δήμαρχος και λοιποί αρμόδιοι «περιγράφουν» το φαινόμενο και μεταθέτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον. Οι κάτοικοι - υποθέτω ότι ήδη θα έχουν χαρακτηριστεί «παράξενοι» - καταθέτουν μηνύσεις...
Δεύτερο δείγμα. Τα «μπιτσόμπαρα» σε παραλίες που μέχρι πρόσφατα, δεν είχαν «αξιοποιηθεί». Εκκωφαντική μουσική, όχι μόνο για τους κοντινούς πελάτες αλλά και για τις κατσίκες που βόσκουν στην άλλη πλαγιά του βουνού. Πόσοι διασκεδάζουν μ' αυτή την επιλογή του «επιχειρηματία»; Μόνο κάνα δυο «καγκουρογκόμενες» που κρατούν το ποτό στο χέρι και για λίγα λεπτά. Μετά πάνε για μπάνιο και ο έρμος ο παππούς - μπορεί βέβαια να μην ακούει - που παίζει με τα εγγόνια του, συμπληρώνει το σουρεαλιστικό σκηνικό στην ξαπλώστρα. Για ποιόν λοιπόν, βάζει αυτή τη μουσική ο «ορεξάτος» Dj; Για το όραμα ενός μπαρ που θα θύμιζε Μύκονο αλλά δεν θυμίζει... Για μια κατάσταση που νόμιζε ότι θα τραβήξει κόσμο αλλά επειδή οι πελάτες του είναι κάποιας ηλικίας και δεν μπορούν να ανέβουν σε τραπέζια όπως θα περίμενε. Στο τέλος, θα φύγουν κι αυτοί και θα μείνει μόνος του με την «αξιοποίηση»...
Τρίτο δείγμα. Τραπεζάκια και καρέκλες παντού, σε πεζόδρομους - πώς γίνεται σε δύο μαγαζιά διπλανά ο ένας να σέβεται με σχολαστικότητα, τα τραπέζια του και ο άλλος (ο κάγκουρας) να τα βγάζει στη μέση του δρόμου; - στο όνομα και πάλι της εξυπηρέτησης πελατών για τις λίγες μέρες που ο μαγαζάτορας θέλει να βγάλει λεφτά!
Πολλά μα πάρα πολλά τα φαινόμενα που δείχνουν ότι η χώρα στρέφεται φανατικά προς τον φασισμό του ελεύθερου χώρου, με επικράτηση της «καγκουρίζουσας» ιδεολογίας, σε πόλεις, χωριά και νησιά.
Υπάρχουν μέρη όπου η επικράτηση γίνεται κατά κράτος και μέρη όπου η μειοψηφική τάση είναι απλώς, δυναμική. Συνήθως και ευτυχώς, συμβαίνει το δεύτερο. Γιατί το βασικό χαρακτηριστικό του φασίζοντος ανθρώπου είναι η προσπάθεια να επιβάλλει την μειοψηφική, την σχεδόν μηδενική σε αποδοχή, τάση του, στους άλλους. Το να διατηρείς ας πούμε ένα «μπιτσόμπαρο» στην παραλία με δυνατή μουσική και να χορεύουν όλοι, όπως στη Μύκονο, μπορώ να το καταλάβω και να χορέψω κι εγώ μαζί. Το να παίζεις μόνος σου «μπιτάκια» χωρίς να ενδιαφέρεται κανένας ή να τρελαίνεις έναν ολόκληρο όρμο με τα ντεσιμπέλ σου - οι πελάτες σου, στο κλαμπ δεν είναι πάνω από 30 (!) - σημαίνει ότι είσαι και μειωμένης αντίληψης και φασίστας!
Όλα αυτά όμως μαζί με την πανελλήνια «καγκουροιδεολογία», είναι αποτέλεσμα μιας κουλτούρας που υποστηρίζεται από την οποιαδήποτε εξουσία. Είτε πρόκειται για τον πολιτικό και μιντιακό λαϊκισμό των κυβερνήσεων είτε για την ημιμάθεια ή την πελατειακή νοοτροπία των τοπικών αρχών (δήμοι, αστυνομία).
Σε κάθε περίπτωση, αυτά που είναι αυτονόητα σε άλλες κοινωνίες, εμείς ακόμα τα ψάχνουμε. Τι να κάνουμε, είμαστε ανεκτικοί και ως άτομα και ως «μάζες». Μάλλον εκεί πρέπει να ψάξουμε την αιτία όλων μας των δεινών: στον παππού που παίζει κάτω από τα ηχεία και δεν διαμαρτύρεται. Αλλά είπαμε, μπορεί να μην ακούει καλά και δεν τον ενδιαφέρει...
Y.Γ. (για δημάρχους και άλλους αποδέκτες):
Ο «καγκουροτουρισμός» δεν έφερε πουθενά την ανάπτυξη. Είναι περιστασιακός και μίζερος. Και κυρίως, διώχνει κόσμο από τα μέρη που εξαπλώνεται...
protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω