«Πατέρας είναι μόνο ένας...»
Μπαμπάδες που έχουν αναλάβει καθήκοντα μητέρας και μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους
Μπαμπάδες που έχουν αναλάβει καθήκοντα μητέρας και μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους
«Από τη στιγμή που η πρώην σύζυγός μου προτίμησε να ζήσει πλέον μόνιμα εκτός Ελλάδας, πρυτάνευσε η λογική και τα παιδιά μας έμειναν στην πατρίδα τους. Πήρα εγώ, κοινή συναινέσει, την επιμέλειά τους. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο, ότι και οι δυο μας εξαρχής πετύχαμε ώστε τα παιδιά μας να μη βιώνουν την παραμικρή αντιπαλότητα των γονέων τους. Αντιθέτως μάλιστα οι σχέσεις μου με τη μητέρα τους είναι ακόμα και σήμερα πολύ καλές: και εκείνη τα επισκέπτεται ελεύθερα, και αυτά πηγαίνουν όποτε θέλουν και τη βλέπουν», λέει στα «ΝΕΑ»...
Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι πρότινος οικογενειακά στάνταρ άλλαξαν. Ένα διαφορετικό μοντέλο οικογένειας και διαβίωσης υιοθετούν οι άνδρες που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, χωρίς τη σταθερή παρουσία της μητέρας στο σπίτι.
«Έχει αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, τώρα πια ένας παλεύει για όλα. Στην πορεία μάλιστα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό τελικά δεν θα είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό σε αγχώνει περισσότερο, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, και τη δουλειά σου και τη σωστή ανατροφή των κοριτσιών σου. Δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος για σένα, σε καθημερινή βάση. Οι ώρες δουλειάς μου, πρωί κι απόγευμα, στο κατάστημά μου είναι πολλές. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι πια σχετικά μεγάλα, μπορούν δηλαδή να καθήσουν και μόνα τους κάποιες ώρες», περιγράφει.
Στον λιγοστό διαθέσιμο χρόνο του επιδιώκει, όσο μπορεί, και τη φυσική παρουσία του δίπλα τους. «Ξυπνάμε κάθε πρωί στις επτά, παίρνουμε παρεούλα το πρωινό μας. Στις 8.15 τις αφήνω μ΄ ένα φιλί στο σχολείο, το μεσημέρι πια γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι. Λίγο αργότερα επιστρέφω κι εγώ, για να φάμε όλοι μαζί. Φαγητό υπάρχει έτοιμο από τη γιαγιά τους, τη μητέρα μου, που έρχεται και μας μαγειρεύει. Στην ουσία αυτή είναι η γυναίκα του σπιτιού, αυτή μας περιποιείται.
Ανάλογα καθοριστικός είναι και ο ρόλος της μεγαλύτερης αδερφής μου, που έχει αναλάβει το διάβασμά τους τα απογεύματα, όταν εγώ ξαναφεύγω για το μαγαζί. Τα κορίτσια μου θα πάνε και στις ξένες γλώσσες, στο φροντιστήριο. Από εκεί θα τα πάρουν οι θείες τους- αφήνουν τα παιδιά τους, για να βοηθήσουν και τη δική μου οικογένεια. Ειλικρινά, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς βοήθεια από τους συγγενείς», παραδέχεται.
Για τον εαυτό του ξεκλέβει ελάχιστο χρόνο, κατά καιρούς. «Κάποια βράδια τα κορίτσια θα μείνουν και μόνα τους, όταν εγώ βγω με τους φίλους μου. Προηγουμένως όμως θα έχουμε φάει μαζί και το βραδινό μας, θα έχουμε κουβεντιάσει ή δει και λίγη τηλεόραση, πριν πούμε την καληνύχτα μας, με μια αγκαλιά. Για την έξοδό μου τότε εγώ αναγκαστικά θα πρέπει να κόψω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά δεν το υπολογίζω. Για να τα καταφέρεις δηλαδή εσύ ο ένας με τα δύο παιδιά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσεις τελείως πίσω τη ζωή σου.
Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές τη νίκη ακριβώς τη φέρνει μόνο η καλή σου διάθεση. Δεν χρειάζονται ενοχές και τύψεις για το διαζύγιο, ένας πληγωμένος κι ανασφαλής γονέας δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στα παιδιά του. Όπως και να ΄χει, η ζωή συνεχίζεται, θέλει φουλ... επίθεση, άφθονη αγάπη, κέφι και χαμόγελο! Αυτό εισπράττουν από εμένα τα παιδιά μου».
«Είμαστε τρεις άνδρες σπίτι και τα καταφέρνουμε»
Ένδεκα χρόνια τώρα επωμίστηκε αποκλειστικά τη φροντίδα των δύο υιοθετημένων δίδυμων παιδιών του, των δεκαεξάχρονων σήμερα Αλέξανδρου και Ανδρέα. Διατήρησε την επιμέλειά τους με βάση ιδιωτικό συμφωνητικό που υπέγραψε στο πλαίσιο της διαδικασίας του διαζυγίου του με την αλλοδαπή πρώην σύζυγό του, η οποία κατοικεί σήμερα εκτός Ελλάδας, χωρίς οποιαδήποτε επαφή της με τα δύο αγόρια.
«Όταν έχεις θάρρος, θέληση κι αγάπη να τα μεγαλώσεις, δεν υπάρχει καμιά συναισθηματική δυσκολία. Στο μεγάλωμα των παιδιών δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε πατέρα και μητέρα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι συνήθως στις δουλειές του σπιτιού, τότε το πρόβλημα το έχουν μόνο οι καλομαθημένοι. Προσωπικά, με βοήθεια κι από τη μητέρα μου και την αδερφή μου όλα περνούν από τα χέρια μου, ποτέ δεν ήμουν ο... αγάς με τα σταυρωμένα χέρια!
Τα παιδιά άλλωστε των μονογονεϊκών οικογενειών συχνά αναλαμβάνουν και περισσότερες ευθύνες, μαθαίνουν να συνδράμουν στις υποχρεώσεις. Εμείς, τρεις άντρες στο σπίτι, έχουμε μοιράσει τις δουλειές».
«Στηρίξτε μας...»
Για απουσία δομών κοινωνικής στήριξης για τις χιλιάδες ελληνικές μονογονεϊκές οικογένειες κάνουν λόγο στα «ΝΕΑ» οι εκπρόσωποί τους, διά στόματος της κ. Μάγδας Παραπαρέκη, προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων.Πηγή: Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" (Πέτρος Στεφανής)
Σύλλογος Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Ν. 'Εβρου "Στήριξη"
Στην Ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με την Ενωμένη Ευρώπη, η μονογονεϊκή οικογένεια αντιμετωπίζεται με προκατάληψη, κυρίως όταν αρχηγός της συμβαίνει να είναι γυναίκα. Γιατί το ενδιαφέρον εστιάζεται στον τρόπο με τον οποίο προήλθε η μονογονεϊκότητα (χήρα, διαζευγμένη, ανύπανδρη μητέρα) και όχι στο γεγονός ότι άμεσος αποδέκτης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων αυτής της οικογένειας είναι τα παιδιά μας, οι αυριανοί Έλληνες πολίτες.
Η ανεπαρκέστατη κρατική μέριμνα για τις οικογένειες αυτές οδήγησε στην δημιουργία του Συλλόγου.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Κέντρο Στήριξης Μονογονεϊκών Οικογενειών Ν. Έβρου
Δήμητρας 19
68100 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
τηλ. 25510-84212
Ιστοσελίδα Συλλόγου
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω