Ο άγνωστος εαυτός μας

Πως αντιδράμε στην πρώτη μας επαφή; Φοβόμαστε και ετοιμάζουμε την γραμμή άμυνας; Η κοινωνία μας λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς. Η επιβίωση, μέσα σε ένα κοινωνικό κύκλο, είναι βασισμένη στην γνώση και την αποδοχή τους.

“Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό” (Φρ. Νίτσε)

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Όταν αρχίζουμε την πορεία μας στον κόσμο μαθαίνουμε πως να σεβαστούμε το σώμα μας και πως να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του. Το αγαπάμε, το καλοπιάνουμε, το φροντίζουμε, το ταΐζουμε και το προστατεύουμε από τα δεινά του κόσμου. Το πρώτο φροντιστήριο γίνεται ενώ είμαστε μωρά. Ποσώς μας ενδιαφέρει η πορεία του κόσμου, είμαστε εστιασμένοι μόνο στα πεζά και άχαρα. Ποιος κάνει επανάσταση ενώ η μάνα του τον θηλάζει; Μαμ, κακά και νάνι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Μετά, ανακαλύπτουμε το πνευματικό μας κόσμο, το εγώ μας και βάζουμε στόχους στην ζωή μας. Σταθερά και σίγουρα ολοκληρώνουμε μία προσωπικότητα με ήθος, αξιοπρέπεια και γνώση.

Στην πορεία ενηλικίωσης οι απαιτήσεις μας συγκεκριμενοποιούνται. Διεκδικούμε δικαιώματα. Ως πολίτες και ως επαγγελματίες στους χώρους όπου εργαζόμαστε. Αν είμαστε τυχεροί σε αυτή την αναζήτηση έχουμε σύμβουλους, καθοδηγητές και ανθρώπους που θα διαμορφώσουν το άγουρο είναι μας. Ακούραστα και πεισματικά βάζουμε λιθαράκια στο γιαπί που θα εξελιχτεί σε ένα στιβαρό και εντυπωσιακό χαρακτήρα. Μία ώριμη προσωπικότητα. Τότε συναντάμε το άγνωστο.

Πως αντιδράμε στην πρώτη μας επαφή; Φοβόμαστε και ετοιμάζουμε την γραμμή άμυνας; Η κοινωνία μας λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς. Η επιβίωση, μέσα σε ένα κοινωνικό κύκλο, είναι βασισμένη στην γνώση και την αποδοχή τους. Στο άγνωστο αντιδράμε ανάλογα με την αίσθηση του κινδύνου και της απειλής (που λείπουν όταν είμαστε μικροί). Επιλέγουμε τη μάχη και την αντίσταση, την άμυνα ή την ήττα, την υποχώρηση και την παράδοση.

Δεχόμαστε εύκολα το άγνωστο; Αντιδράμε χαλαρά ή επιθετικά; Το φοβόμαστε εξ αρχής ή μετά που τρώμε το πρώτο χαστούκι; Κατά την διάρκεια της ανώδυνης ή ιδιαίτερα επώδυνης διαδρομής της ζωής μας ωριμάζουμε, μαθαίνουμε τι πραγματικά είμαστε και τι θα κάνουμε. Στο παρών και στο μέλλον μας.

Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο άγνωστος είναι ο εαυτός μας, κάπου κρυμμένος στα άδυτα της ψυχής μας; Ξαφνιαζόμαστε. Ενώ υπήρχε πάντα, εμείς το αγνοήσαμε! Θύματα της τεμπελιάς, της αδιαφορίας ή της αδράνειας μας; Η επίγνωση και η εκτίμηση των ψυχικών δυνάμεων και αντοχών μας, μας στηρίζει στη ζωή μας. Ηθελημένα δεν ασχοληθήκαμε. Δεν το ψάξαμε. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λέει ο Φρ. Νίτσε και πρέπει να κάνουμε την επώδυνη βουτιά. Ο πόνος και η απογοήτευση δεν θα μας αποτρέψουν στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον κάνουμε φίλο. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια μας βοηθούν, δεν μας λυγίζουν. Είναι δεδομένη η ήττα; Μας αποθαρρύνει, κόβουμε ταχύτητα, εγκαταλείπουμε ή θα συμβιβαστούμε. Θα τολμήσουμε ή θα κρυφτούμε; Θα ζητήσουμε την βοήθεια των ειδικών ή θα το κάνουμε μόνοι μας; Η απόφαση δεν έχει σχέση με την ηλικία στην οποία θα κάνουμε την υπέρβαση. Άλλωστε η ζωή συνεχίζεται.
[post_ads]