Είχαν προηγηθεί ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, στους οποίους έλεγε τα ίδια. Αλλά στο τέλος όλοι κατέληγαν ικέτες στην Μέρκελ και στον Σόιμπλε. Οι ηρωικές δηλώσεις κατά της λιτότητας είναι σκέτη κοροϊδία και οι κραυγές «αντίστασης» κουτοπονηριές για σανοφάγους
Η κυβερνητική προπαγάνδα είναι πάντα ίδια, γι’ αυτό και αφόρητα πληκτική. Η τωρινή λέει ότι, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με τους ηγέτες των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας), αναβαθμίστηκε η διεθνής θέση της χώρας και τα σχετικά (εδώ).
Για να μην υπάρχει καμιά παρεξήγηση, ασφαλώς και είναι θετικό γεγονός οι συναντήσεις του Πρωθυπουργού μιας μικρής χώρας με τους ηγέτες μεγάλων δυνάμεων. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο να προσδίδεις στις επαφές αυτές διαστάσεις που δεν έχουν.
Και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η μυθολογία με την «γεωπολιτική θέση» της Ελλάδας, η οποία κάθε φορά «αναβαθμίζεται», αλλά κανένα πρόβλημά της δεν λύνει. Στην παρούσα συγκυρία, η Ελλάδα δεν έχει γεωπολιτικό πρόβλημα. Το πρόβλημά της είναι οικονομικό (με εσωτερικές και διεθνείς διαστάσεις) και κοινωνικό. Κι αν αυτό δεν αντιμετωπιστεί, θα είναι αδύναμη και η γεωπολιτική της θέση, παρά τη αντιθέτως υποστηριζόμενα.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια της κρίσης η Ελλάδα είχε την «αμέριστη υποστήριξη» των μεγάλων δυνάμεων. Ειδικά οι ΗΠΑ είχαν αυτή τη φράση για ψωμοτύρι. Όσα είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στον Τσίπρα είναι ίδια με αυτά που έχει πει στους προκατόχους του Αντώνη Σαμαρά και Γιώργο Παπανδρέου. Δηλαδή, ότι αναγνωρίζει τις προσπάθειες της χώρας να βγει από την κρίση, ότι υποστηρίζει τη μείωση του ελληνικού χρέους και –το κορυφαίο– ότι πρέπει να σταματήσει η λιτότητα. Για να μη μένει αμφιβολία για τη διαχρονική επανάληψή τους, ιδού και οι προηγούμενες αναφορές (εδώ) και (εδώ).
Τι δηλοί ο μύθος; Ότι οι ΗΠΑ «στηρίζουν την Ελλάδα». Όμως, αυτή η (υπο)στήριξη, ακόμα και της υπερδύναμης, δεν είναι αρκετή για να λύσει το βασικό της πρόβλημα. Και, επομένως, η κάθε φορά επανάληψή της πρέπει να εκτιμάται στις σωστές διαστάσεις της και να μην αποτελεί ευκαιρία για πανηγυρισμούς.
Και αυτό διότι η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τις ΗΠΑ για την εθνική της ασφάλεια (βλέπε υπόθεση των Ιμίων το 1996), αλλά οικονομικά εξαρτάται απολύτως από την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, ο Ομπάμα (ή ο Πούτιν) μπορεί να λέει καλά λόγια, αλλά τα λεφτά τα βάζουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι λοιποί της Ευρωζώνης. Πόσες φορές τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ο Τσίπρας δεν αναζήτησε την στήριξη του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ; Πάμπολλες και την είχε. Όμως, όταν ερχόταν η ώρα της πράξης, ο ίδιος καλούσε την Μέρκελ και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έτρεχε στον Σόιμπλε.
Όταν είναι να μπει το χέρι στην τσέπη, το βάζουν μόνο οι Ευρωπαίοι. Οι Αμερικανοί λένε μόνο καλά λόγια. Υπάρχει και αυτό το σπαρταριστό στιγμιότυπο, που δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.
Επιμύθιον: Όση ικανοποίηση κι αν αισθάνεται ο κ. Τσίπρας από τις πρόσφατες συναντήσεις τους με Αμερικανούς, Ρώσους και Κινέζους, ασφαλώς γνωρίζει ότι δεν αρκούν ούτε κατ’ ελάχιστον για να απαλλαγούμε από τη γερμανική συνταγή. Και αυτό σημαίνει ότι οι ηρωικές δηλώσεις κατά της λιτότητας είναι σκέτη κοροϊδία, εφόσον δεν μπορούμε εμείς, μόνοι μας, να την παραμερίσουμε.
Το κατάλαβαν οι συνταξιούχοι (ΕΚΑΣ, επικουρικές) μετά την προηγούμενη (ανένδοτη και υπερήφανη, ως συνήθως...) διαπραγμάτευση του Κατρούγκαλου, θα το καταλάβουν και οι μισθωτοί σ’ αυτήν που έρχεται, αν ισχύουν τα μαντάτα που ήδη έφτασαν (εδώ). Κι ας κάνει ο ατρόμητος υπουργός «αντίσταση» από τώρα. Κουτοπονηριές είναι για σανοφάγους. Αν έχουν απομείνει τέτοιοι...
Γιώργος Καρελιάς
protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω