Τι είδα στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας

Τα συνέδρια των κομμάτων μοιάζουν με τεράστια «group therapy», όπου μπαίνουν στην άκρη τα προσωπικά ένστικτα και οι φιλοδοξίες. Συνήθως, κυριαρχεί μία ατμόσφαιρα σύμπνοιας που βάζει σαν πρωταρχικό στόχο την σκοπιμότητα και όχι την επίλυση προβλημάτων

του Ανδρέα Ζαμπούκα

Τα συνέδρια των κομμάτων μοιάζουν με τεράστια «group therapy», όπου μπαίνουν στην άκρη τα προσωπικά ένστικτα και οι φιλοδοξίες.

Συνήθως, κυριαρχεί μία ατμόσφαιρα σύμπνοιας που βάζει σαν πρωταρχικό στόχο την σκοπιμότητα και όχι την επίλυση προβλημάτων. Πάντα, τα μεγάλα ζητήματα λύνονται σε ολιγομελή όργανα και οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται, σε επίπεδο ηγεσίας.

Όλοι έρχονται κυρίως για δύο λόγους: να δηλώσουν παρόν στη νέα προσπάθεια και να συμμετάσχουν σε έναν συλλογικό εξαγνισμό εν όψει των νέων διεκδικήσεων της εξουσίας. Σπάνια, θα βρεις κάποιον να είναι «χορτασμένος», ώστε να αισθάνεται μόνο την ανάγκη να αλλάξει τον κόσμο μέσα από το κόμμα που υπηρετεί. Οι πιο πολλοί θυμίζουν τους στρατιώτες που ψάχνουν την ευκαιρία να γίνουν ήρωες στον πόλεμο –εκ του ασφαλούς βέβαια– και να επιστρέψουν θριαμβευτές στο χωριό τους...

Ποιοι βρέθηκαν στο Metropolitan expo

Ήταν ένα καλά οργανωμένο και σύγχρονο συνέδριο. Υπήρχαν παντού ομάδες εξυπηρέτησης του κοινού και η οργανωτική επιτροπή έκανε καλά την δουλειά της, τηρώντας τις απαραίτητες ισορροπίες. Οι φάτσες που έβλεπες ήταν σαφώς πιο βελτιωμένες από προηγούμενα συνέδρια της ΝΔ. Περισσότεροι νέοι, πιο ωραίες γυναίκες και πηγαδάκια τεχνοκρατών που θύμιζαν κάπως «congress innovation».

Γενικότερα, επικρατούσε ένας αέρας μεγαλύτερης σιγουριάς για τους πιο φιλελεύθερους και ένα διακριτικό μούδιασμα για τους παλιούς δεξιούς. Κάποιοι από αυτούς προσπαθούσαν να δείξουν αυτοπεποίθηση και άλλοι, χωμένοι σε μία γωνία μιλούσαν χαμηλόφωνα με τρεις τέσσερις παλιούς κομματικούς «φίλους». Ο Γιακουμάτος ας πούμε, πάντα δημοφιλής «έπαιζε» σε ένα μεγάλο κύκλο, επιδεικνύοντας την «λαϊκή» του ρητορεία. Σε άλλη άκρη έβλεπες τον Βουλγαράκη μαζεμένο να χαμογελάει κουβαλώντας τις ενοχές του. Μερικοί βουλευτές επαρχίας, φρόντιζαν τους κομματάρχες τους και πρώην αποτυχημένοι υπουργοί αναζητούσαν, με κρυφή αίσθηση του αδιεξόδου, νέες προοπτικές.

Μία άλλη κατηγορία ήταν οι περίεργοι τύποι που συναντάς σε όλα τα κομματικά συνέδρια. Θυμίζουν ταβερνιάρηδες μιας άλλης εποχής, ξεπεσμένους τραγουδιστές με χρυσές αλυσίδες, μεγαλοαγρότες, ξεχασμένα καμάκια της δεκαετίας του '80 με βαμμένα μαλλιά, «εντυπωσιακές» εξηντάρες με μίνι και ψιλοτάκουνα, βγαλμένες από το Μπόλυγουντ!

Ήταν εκεί και αρκετοί από αυτούς που ελπίζουν σε μία αναβάπτιση. Αυτοί που θεωρούν ότι η προσέγγιση στον πρόεδρο θα τους σβήσει τις παλιές αμαρτίες. Παλιά στελέχη που εκκρεμούν εναντίον τους δικαστικές αποφάσεις και συνεχίζουν να θεωρούν εαυτούς «σωτήρες» του έθνους!

Τέλος, υπήρχαν και νέοι άνθρωποι, με πολλές περγαμηνές και υγιείς φιλοδοξίες. Αυτοί ήταν οι πιο ήρεμοι και διακριτικοί. Απλά έκοβαν κίνηση και προσπαθούσαν να καταλάβουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι καλές διαθέσεις του προέδρου. Ακόμα κουβαλούν τις επιφυλάξεις τους και περιμένουν υπομονετικά, πριν εκτεθούν.

Πως εμφανίστηκε ο πρόεδρος

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτό που έπρεπε: μια ιστορική αναδρομή συναίνεσης και μια αποφασιστική διακήρυξη γενναίας προοπτικής. Η εξουσία δεν κερδίζεται με τους λίγους που μοιάζουν να είναι μαζί του συνειδητά. Αυτοί, ας βρεθούν στα επιτελεία των αποφάσεων μετά. Τα δίκτυα της ΝΔ είναι παλιά και εξαρτημένα από τοπικά παλαιοκομματικά κέντρα. Χρειάζονται ανανέωση και όχι καταστροφή. Ο «αμαρτωλός» Καραμανλής επίσης είναι μέρος της ιστορικής αφήγησης και δεν μπορεί ξαφνικά να αποβληθεί.

Ο πρόεδρος χειροκροτούσε, έκανε νεύματα και αντιδρούσε στις ομιλίες των συνέδρων. Εξέπεμπε έναν ενθουσιασμό, μηδενίζοντας στο ελάχιστο την σοβαροφάνεια που έχουν οι επικεφαλής των κομμάτων στα συνέδρια. Νεανικός και φρέσκος είπε ό,τι καλύτερο έχω ακούσει τελευταία από πολιτικό κόμματος εξουσίας - έχει ειπωθεί και από τον Θεοδωράκη: «Η επιχειρηματικότητα να διδάσκεται στα σχολεία»!

Οι ομιλητές και το φαινόμενο «Άδωνις»

Οι πιο πολλοί από αυτούς που πήραν τον λόγο αποτύπωσαν απλά τον μέτριο εαυτό τους. «Εκθέσεις ιδεών» και ρητορικά σχήματα που αποσκοπούσαν κυρίως να δικαιολογήσουν την συμμετοχή τους στην ομαδική ψυχοθεραπεία που ήταν ένας από τους στόχους του συνεδριακού «πάρτι». Ας πούμε, ο πρώην υπηρεσιακός πρόεδρος Πλακιωτάκης δεν πήρε χαμπάρι ότι η περιστασιακή του αναγνωρισιμότητα δεν είναι αρκετή ώστε να διαβάζει έναν τεράστιο κείμενο, σε κοινό που δεν έχει διάθεση να τον ακούσει. Ο αντιπρόεδρος, επίσης, Χατζηδάκης δεν έδωσε κάτι παραπάνω από τις πάντα καλές του προθέσεις.

Ο Άδωνις όμως; Χειροκροτήθηκε περισσότερο από όλους, βγάζοντας έναν πύρινο λόγο. Κερδίζει συνεχώς συμπάθειες και σιγά-σιγά όλοι διαγράφουν το «φαντεζί» παρελθόν του. Ο Άδωνις για πολλούς είναι αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι αλλά δεν μπορούν. Ο πρόεδρος ας πούμε, που κρεμόταν από τα χείλη του όσο μιλούσε. Τον θαυμάζει υποσυνείδητα γιατί ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει το στιλ «ευπρέπειας» που τον διακρίνει. Τα άλλα υψηλόβαθμα στελέχη, ακόμα και αυτοί που τον έβλεπαν με καχυποψία, απολαμβάνουν κάποια στοιχεία «γραφικότητας» αλλά κατά βάθος, διακρίνουν την σκληρή και επιθετική λογική του.

Τι θα συμβεί μετά το συνέδριο

Το βέβαιο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πέθανε. Είναι εδώ και μάλλον δεν πρόκειται να διαλυθεί. Οι αμαρτωλοί και οι κακομοίρηδες του παρελθόντος δεν καταδικάστηκαν, αλλά και δεν ενσωματώθηκαν ενεργά, στο νέο ξεκίνημα. Οι καινούριες τυχοδιωκτικές περσόνες που θα εμφανιστούν αναπόφευκτα, θα πάρουν το χώρο τους, αλλά δεν θα ηγηθούν. Οι επιστημονικές επιτροπές φαίνεται να δραστηριοποιούνται για να παράγουν πολιτική και ο πρόεδρος είναι ένας νέος άνθρωπος που έχει πολλή όρεξη για δουλειά και φιλοδοξία να κυβερνήσει μία σύγχρονη δυτική δημοκρατία.

Δεν μπορεί, όμως, μόνος. Τον συμπαθούν ακόμα και κάποιοι από τους Αριστερούς αλλά η χώρα θα κυβερνηθεί μόνο από μία κυβέρνηση που θα πλησιάζει το 50%! Αυτό θα πρέπει να επιδιώξει κηρύσσοντας, πριν την μεγάλη αναμέτρηση με τον λαϊκισμό, ένα μεγάλο προσκλητήριο σε όλους. Σ' αυτούς που τους ενδιαφέρει να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση μιας κανονικής χώρας και όχι στη διάσωση μιας κατεστραμμένης «λατινοαμερικάνικης» σοσιαλιστικής μπανανίας.

protagon.gr