Η πρώτη φάση της κωμωδίας παίχτηκε μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας και σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε την πιο ανεύθυνη αντιπολίτευση από τη Μεταπολίτευση και δώθε. Τότε που υποσχόταν στους πάντες τα πάντα και κατάφερε να εξαπατήσει
Η πρώτη φάση της κωμωδίας παίχτηκε μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας και σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε την πιο ανεύθυνη αντιπολίτευση από τη Μεταπολίτευση και δώθε...
Τότε που υποσχόταν στους πάντες τα πάντα και κατάφερε να εξαπατήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της (γιγαντωμένης πια) εκλογικής του βάσης, με εκείνα τα «go back, κυρία Μέρκελ», «εμείς θα βαράμε το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές», «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με έναν νόμο», «θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ» και τόσα άλλα.
Η δεύτερη φάση της κωμωδίας κράτησε πολύ λίγο, μόλις πέντε μήνες. Ξεκίνησε από τα μετεκλογικά «η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει την Ευρώπη». Πέρασε από τη «δημιουργική ασάφεια» του «παίρνουμε παράταση, δεν θέλουμε λεφτά» και το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που το έκαναν ΝΑΙ εν μια νυκτί. Και κατέληξε στο Μνημόνιο Νο 3 (πρώτη φορά αριστερό).
Διανύουμε ήδη την τρίτη φάση της κωμωδίας. Τώρα έχει τον τίτλο «ψήφος εμπιστοσύνης και εκλογές». Και σιγοντάρεται ήδη με τη νέα προπαγάνδα των, παλαιών και νέων, προπαγανδιστών του μεγάρου Μαξίμου (δύο δείγματα εδώ και εδώ), με στόχο τη νέα εξαπάτηση του εκλογικού σώματος.
Υποτίθεται ότι σε λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη νέα εφεύρεση των προπαγανδιστών, θα πάει στη Βουλή, για να διαπιστώσει αν διαθέτει την Δεδηλωμένη (151 ή 120 ψήφους, ανάλογα με το πώς μετράς). Η αποθέωση της κωμωδίας. Γιατί; Μα γιατί η (όποια) Δεδηλωμένη έχει ήδη χαθεί και το γνωρίζουν οι πάντες. Όταν περί τους 40 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν ψηφίζουν το σημαντικότερο νομοσχέδιο της κυβέρνησής τους και αμφισβητούν τη (νέα) επιλογή της (Μνημόνιο), τι χρείαν έχομεν ψήφων εμπιστοσύνης; Τα γεγονότα είναι πασίδηλα. Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη μεταξύ τους, για να χρειάζεται να διαπιστωθεί.
Τι κάνει, σε αυτήν την περίπτωση, ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός; Τρία πράγματα:
- Ξεκαθαρίζει το εσωτερικό του κόμματός του, με εσωτερικές διαδικασίες (συνέδριο, δημοψήφισμα κτλ).
- Σχηματίζει άλλη κυβέρνηση, απευθυνόμενος στα κόμματα της αντιπολίτευσης που μπορεί να συμφωνήσουν, ώστε να αναπληρώσει την απώλεια των ψήφων από τους (τέως) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν τραβήξει άλλο δρόμο.
- Κι αν αποδειχθεί, εκ των πραγμάτων, ότι όλα αυτά δεν αποδίδουν, καταφεύγει στη λύση των εκλογών, αφού η κατάσταση της χώρας έχει σταθεροποιηθεί.
Υπό προϋποθέσεις αυτή η μεθόδευση, αν και στυγνά εκβιαστική και με μοναδική στόχευση τον εσωκομματικό αντίπαλο, θα ήταν αποδεκτή. Αρκεί να φαινόταν τι θέλουν να κάνουν και για τον τόπο. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, αν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν δώσει την επιδιωκόμενη αυτοδυναμία, σύμφωνα με τη νέα προπαγάνδα του Μαξίμου; Με ποιους θα συνεργαστεί ο, «καθαρός» πλέον, ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνηθεί η χώρα; Με κανέναν, απαντούν οι υπουργοί του κ. Τσίπρα (εδώ), γιατί δεν θέλουν συνεργασία με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Με το ΚΚΕ δεν γίνεται, η Χρυσή Αυγή αποκλείεται, οι Λαφαζάνηδες το ίδιο ως εκδιωχθέντες «αποστάτες», τι μένει; Τίποτα, πλην (ίσως) του Βασίλη Λεβέντη.
Όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο κ. Τσίπρας επιτυγχάνει μια οριακή αυτοδυναμία (όνειρο φθινοπωρινής νυκτός, αλλά ας το αποδεχτούμε χάριν της συζητήσεως), πώς θα κυβερνήσει; Πώς θα εφαρμόσει μόνος του όσα δεν μπόρεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου με 45% και γιγάντια πλειοψηφία στη Βουλή ή όσα δεν μπόρεσε η συμμαχία Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη με, επίσης, μεγάλη πλειοψηφία; Με ποιους θα εφαρμόσει το Μνημόνιο Νο 3; Με υπουργούς που θα κοιτάνε πώς θα κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους των Βρυξελλών; Με Κατρούγκαλους, που λένε ότι αυτοί θα πουν στην τρόικα τι ελέγχους θα κάνει;
Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει καλά πλέον ότι αυτά δεν γίνονται. Ότι μόνος του δεν μπορεί να εφαρμόσει τίποτα και, αν αυτό συμβεί, σε μερικούς μήνες η χώρα θα καταρρεύσει. Η χώρα χρειάζεται ισχυρή διακομματική κυβέρνηση τετραετίας, με πρόσωπα που θέλουν και μπορούν να κάνουν τη δουλειά.
Τέτοια κυβέρνηση μπορεί να σχηματισθεί και τώρα, αλλά δεν αντέχει να το κάνει ο κ. Τσίπρας. Ούτε καλλιεργεί το έδαφος από τώρα για να το κάνει μετά τις εκλογές. Αλλιώς, θα έλεγε στους υπουργούς του να σταματήσουν τις ανοησίες που λένε.
Μπορεί να νομίζει ότι θα είναι ευκολότερα τα πράγματα μετά τις εκλογές. Πλανάται πλάνην οικτράν. Όπως και με το δημοψήφισμα: πήρε ΟΧΙ, υποχρεώθηκε να το κάνει ΝΑΙ, δυσκόλεψε, αντί να διευκολύνει, τη διαπραγματευτική του τακτική και οδήγησε σε χειρότερο αποτέλεσμα.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα των ψηφοφόρων, όταν κληθούν να αποφασίσουν. Για τους αφελείς υπάρχει κάποια κατανόηση. Όσοι θέλουν ξανά να εξαπατηθούν, αυτή τη φορά εν πλήρει συνειδήσει, καλά να (θα) πάθουν.
(Τότε η λέξη του τίτλου που θα ταιριάζει θα είναι «τραγωδία» και όχι κωμωδία).
Update: Όπως μαθαίνω, το νέο σενάριο που εξετάζεται από την ομαδα του Μαξίμου είναι το κλείσιμο της Βουλής και η προώθηση των εφαρμοστικών νόμων στα θερινά τμήματα. Εκεί, υποτίθεται, μπορούν να τοποθετηθούν βουλευτές της «προεδρικής» πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι θα ψηφίσουν εύκολα και γρήγορα, χωρίς να εκτεθεί, εκ νέου, η συνοχή της κυβέρνησης. Είναι αποτελεσματικό κάτι τέτοιο; Θεωρητικά ναι. Βέβαια αν οι της Αριστερής Πλατφόρας συγκροτήσουν κοινοβουλευτική ομάδα, το σκηνικό θα διαφοροποιηθεί. Επίσης είναι μία λύση που περνάει, σε μεγάλο βαθμό, από τα χέρια της Ζωής. Πάνω από όλα, όμως, είναι μία επιλογή ενδεικτική του καιροσκοπισμού με τον οποίο αντιμετωπίζονται πλέον τα πράγματα.
protagon.gr
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω