Με τους κυνηγούς των Φερών

Οκτακόσια τριάντα πέντε χιλιόμετρα από την Αθήνα, κοντά εννιά ώρες οδήγησης, είναι οι Φέρες. Μια μικρή πόλη, που οι περισσότεροι την γνωρίζουν από τη θητεία τους στον στρατό. Βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης, με χιλιόχρονη ιστορία αγναντεύει από τους λόφους της

Οκτακόσια τριάντα πέντε χιλιόμετρα από την Αθήνα, κοντά εννιά ώρες οδήγησης, είναι οι Φέρες. Μια μικρή πόλη, που οι περισσότεροι την γνωρίζουν από τη θητεία τους στον στρατό. Βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης, με χιλιόχρονη ιστορία αγναντεύει από τους λόφους της το ταξίδι του Έβρου στο Αιγαίο των πολιτισμών.

Σε μικρή απόσταση από τα σύνορα, η Δημοτική Ενότητα Φερών του Καλλικρατικού Δήμου Αλεξανδρούπολης, έχει πληθυσμό 9.839 κατοίκων και έκταση 411.160 στρεμμάτων, κάτι που σημαίνει ότι είναι μια αραιοκατοικημένη περιοχή.

Στα όριά της συμπεριλαμβάνει και το γνωστό πέρασμα προς την Κωνσταντινούπολη, το φυλάκιο των Κήπων.

Ένας ποταμός δώρο της φύσης στα τρία όμορα κράτη της περιοχής, λίγο πριν αφήσει τα νερά του στο καταγάλανο Βόρειο Αιγαίο, όπου σχηματίζει το περίφημο Δέλτα.

Ο πρόεδρος του ΚΣ Φερών, Μιχάλης Τσαβδάρης, εν δράσει

Το Δέλτα του Έβρου, όπου τα ζώα, τα πουλιά, τα έντομα, τα φυτά και τα δέντρα, αυτό που μπερδεμένα για μας τους πολλούς λένε κάποιοι βιοποικιλότητα, έχει από χιλιάδες χρόνια στήσει έναν παράδεισο ζωής και τις τέσσερις εποχές του χρόνου.

Από παλιά, και φαίνεται, δεν κρύβεται με τίποτα στα γραπτά μου, η Θράκη ήταν η γη των παιδικών μου χρόνων, ήταν ο τόπος που ακόμη και σήμερα κρατάει ζωντανό το όνειρο της φύσης.

Απομονωμένη από τα μεγάλα αστικά κέντρα, με βαθιές ιστορικές ρίζες, κράτησε αρκετά στοιχεία ενός ελληνικού πολιτισμού που εμείς χάσαμε από καιρό, φορώντας σε ήθη και έθιμα, αρώματα και άνθη μιας Ανατολής γεμάτης νοσταλγία.

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Μαΐου βρέθηκα στην περιοχή των Φερών, όπου με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο εικοσιοχτάχρονος Μιχάλης Τσαβδάρης, πρόεδρος του τοπικού κυνηγετικού συλλόγου. Τόσες δεκαετίες εκεί έξω, έμαθα να ξεχωρίζω τη γνώση και την όρεξη για δουλειά. Και αυτό το παιδί το 'χει.

Δορυφορική απεικόνιση περιοχής Δέλτα Έβρου και γέφυρας Κήπων

Στην εσχατιά

Πρόεδρος ενός συλλόγου με 400 άδειες, στην εσχατιά της Ελλάδας, ενός συλλόγου που στην ευρύτερη περιοχή του δέχεται χιλιάδες κυνηγών απ' όλη την Ελλάδα. Αλλά, ας αφήσουμε τον Μιχάλη να ξετυλίξει όμορφα τον λόγο του, να μας πει τον πόνο του.

Η περιοχή του Έβρου, έχει συνολικά επτά συλλόγους, ναι, επτά, με μικρότερο σύλλογο σε άδειες τον Σαμοθράκης, ο οποίος δεν ξεπερνά τις λίγες δεκάδες, και κρατιέται με το φιλότιμο των ανθρώπων του, που διεκπεραιώνουν τα πάντα μόνοι τους.

Από το περίπτερο του συλλόγου στην Αγροτική Έκθεση Φερών

Φυσικά δεν υπάρχει γραμματέας, θηροφύλακας κ.λπ. Εμείς εδώ στις Φέρες, έχουμε ένα μεγάλο κομμάτι των εκβολών του ποταμού, με εννιακόσιους περίπου κυνηγούς τα καλά χρόνια, που τώρα ο αριθμός τους έπεσε σχεδόν στο μισό.

Ογδόντα χιλιάδες στρέμματα βοσκοτόπια, ατέλειωτες πλημμυρισμένες εκτάσεις την άνοιξη και τον χειμώνα, και όλα τα κυνήγια που υπάρχουν στην πατρίδα μας, εκτός από πέρδικα.

Εδώ, σε μας, είναι οι γνωστές καλύβες, για τις οποίες έγινε τόση φασαρία τα τελευταία χρόνια. Θα πρέπει να ξέρουν βέβαια οι κυνηγοί συμπατριώτες μας ότι και πρόστιμα μπήκαν και ματώσαμε οικονομικά και ψυχικά μέχρι τώρα. Και δεν είμαστε Ωνάσηδες εδώ πάνω.

Στις καλύβες

Εξήντα χρόνια είναι εκεί οι καλύβες, δύο γενιές κυνηγών και τώρα τρίτη, γαλουχήθηκαν στο κυνήγι, αγάπησαν όσο λίγοι τον τόπο. Και ξέρεις κάτι, δεν πρόκειται για ημερήσια εξόρμηση.

Εδώ, ο άλλος έρχεται με τα παρελκόμενα του και περνά καιρό, νυχτώνει και ξημερώνεται μέσα στα νερά, μέσα στα χούγια του ποταμού. Μια ανάσα από τα σύνορα. Και ο κυνηγός, ακόμη και στα εβδομήντα του, είναι πάντα ένας καλός στρατιώτης. Βλέπει, γνωρίζει και δεν φοβάται τίποτα.

Η πρόσφατη εξέλιξη με τη δήλωση του κ. υπουργού Εθνικής Άμυνας, μας δικαιώνει, και αποδίδει με ακρίβεια την αλήθεια για την περιοχή.

Θα πρέπει όμως να κατοχυρωθούμε και νομικά, σήμερα είναι έτσι, αύριο αλλιώς, κάτι πρέπει να μας καλύψει με χαρτιά.

Με τα μπλουζάκια του συλλόγου

Θα πω μόνο, συνεχίζει, ότι πριν από λίγα χρόνια που υπήρχε το θέμα της γρίπης των πτηνών και δεν πηγαίναμε για κυνήγι στις καλύβες, εκείνο τον χειμώνα, μετακινήθηκαν στα μέρη μας κτηνοτρόφοι με τα κοπάδια τους από την Τουρκία.

Αυτό που κάνουν οι κυνηγοί στην περιοχή, σε άλλα κράτη, όχι μόνο θα το φρόντιζαν, αλλά θα το επεδίωκε σύσσωμη η κρατική μηχανή.

Τα σύνορα στον Έβρο δεν είναι σύνορα τύπου Βελγίου - Γαλλίας, και δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με τέτοια μυαλά.

Με τις υπηρεσίες, δασαρχεία και Δημόσιο συνεργαζόμαστε ικανοποιητικά, δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα.

Αλλά ξέρεις κάτι, αν υπήρχαν περισσότεροι κυνηγοί ανάμεσά τους, όπως ας πούμε γίνεται στα δασαρχεία της Ροδόπης, δίπλα μας, καλύτερα θα γινόταν ορισμένα πράγματα.

Για να καταλάβεις τον κυνηγό, για να ελέγξεις τον κυνηγό, για να τον βάλεις στο φιλότιμο, πιο καλά το κάνεις αν και εσύ είσαι κυνηγός.

Ο κόσμος εδώ στην περιοχή μας ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία σε μεγάλο ποσοστό. Τους ξέρουμε και μας ξέρουν, άσε που οι περισσότεροι δικοί μας είναι και δικοί τους.

Φροντίζουμε πάντα να προστατεύουμε τον κόπο τους…

Ρεπορτάζ: Σωτήρης Δημηρόπουλος - Αθηνά Δημηροπούλου
Φωτογραφίες: Αθηνά Δημηροπούλου
Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (Ένθετο ΚΥΝΗΓΙ)