Αχρείαστος πολιτικός λόγος

Παράγουμε περισσότερο πολιτικό λόγο απ’ όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Ειπώθηκαν τα πάντα και μάθαμε τα πάντα για την κ. Σουλεϊμάν και για τον έτερο πρωταγωνιστή της ιστορίας τον κ. Χριστόπουλο. Αρνητικά και θετικά. Όσοι προέβησαν

Γράφει ο Χρήστος Βασματζίδης, Δικηγόρος

Παράγουμε περισσότερο πολιτικό λόγο απ’ όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Ειπώθηκαν τα πάντα και μάθαμε τα πάντα για την κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν και για τον έτερο πρωταγωνιστή της ιστορίας τον κ. Χριστόπουλο. Αρνητικά και θετικά. Όσοι προέβησαν σε ενδελεχή έρευνα, έμαθαν και για τους ασκούντες κριτική και φέροντες άποψη επί του ζητήματος. Τι πιστεύουν, που δουλεύουν, από ποιον υποστηρίζονται και τι συμφέροντα εξυπηρετούν για να εκφέρουν την άποψη που εκφέρουν.

Πόσο δικαιωμένος μπορεί να αισθανθεί ένας ψηφοφόρος απ’ αυτό τον καταιγισμό πληροφόρησης, αντιφάσεων και λεκτικών αντιπαραθέσεων, χωρίς τη δυνατότητα ελέγχου της ακρίβειάς τους; Πόσο αχρείαστος πολιτικός λόγος, ριγμένος στις εφημερίδες, στα blogs, στα σχόλια επιφανών δημοσιογράφων και αρθρογράφων;

Και είναι αχρείαστος γιατί δεν παρήγαγε τίποτα. Καμία γνώση στο ζήτημα. Και το ζήτημα ήταν και είναι η αντιμετώπιση από την ελληνική πολιτεία αφενός της «μειονότητας της Θράκης» και η αντιμετώπιση του ίδιου ζητήματος από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αν υπήρχαν ξεκάθαρες θέσεις, δεν θα υπήρχε και η δυνατότητα αυτού του αχρείαστου και κουραστικού εν τέλει λόγου. Και φυσικά το κάθε κόμμα θα αντιμετώπιζε τους ψηφοφόρους του ως άξιους συνομιλητές και διαμορφωτές της πολιτικής βούλησης και εν τέλει εξουσίας. Εδώ βέβαια θα μου πείτε, ότι δεν αντιμετώπισε τους υποψηφίους ως άξιους συνομιλητές, αλλά ως αναλώσιμα δολώματα στη θήρα των ψήφων.

Η αιτία; Η έλλειψη πραγματικής ενημέρωσης. Η άγνοια και η απόκρυψη γεγονότων της επιστήμης. Η μειονότητα είναι νομικός όρος σε νομικά κείμενα. Στην Ελλάδα ανέκαθεν ακολουθείται μία πολιτική που εκλαϊκεύει την επιστήμη, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και άρα την αλλοιώνει. Στη χειρότερη απλά τη γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Πολιτική λοιπόν με ξεκάθαρες θέσεις δεν μπορεί να εννοηθεί αν πρώτα δεν εμπεδώσεις και δεν αφομοιώσεις τα πορίσματα της επιστήμης.

Πόσοι από τους πολυγραφότατους ενημέρωσαν το κοινό ότι ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης Τόμας Χάμαρμπεργκ, ο οποίος επισκέφτηκε την Ελλάδα από τις 8 ως τις 10 Δεκεμβρίου 2008, συνέταξε έκθεση που δημοσιεύθηκε και αναρτήθηκε στις 19/2/2009 στην επίσημη ιστοσελίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης και ότι στην παρατήρηση με ν. 41, αναφέρει ότι κάθε υποχρέωση που μπορεί να προέρχεται από την Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, ή από κάθε άλλη συνθήκη των αρχών του 20ου αιώνα, θα πρέπει να εξετάζεται και να ερμηνεύεται σε πλήρη και ουσιαστική συμμόρφωση προς τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί με την κύρωση των Ευρωπαϊκών και διεθνών νομοθεσιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ή στη σκέψη 47, καλεί ο Επίτροπος το Ελληνικό Κράτος να επικυρώσει όσο το δυνατό πιο σύντομα τη Σύμβασης Πλαίσιο για τις Εθνικές Μειονότητες και να προσχωρήσει στον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Περιφερειακών και Μειονοτικών Γλωσσών του 1992. Μάλιστα ο Επίτροπος θεωρεί ότι η ενσωμάτωση αυτών των σημαντικών Συνθηκών του Συμβουλίου της Ευρώπης θα είναι ένα μεγάλο βήμα υπέρ της προώθησης της μειονοτικής προστασίας στην Ελλάδα, και σημειώνει πως αν και η Ελλάδα έχει υπογράψει τη σύμβαση έχει «επιμελώς αποφύγει να την κυρώσει με νόμο στη Βουλή».

Στην δε παρατήρηση 48, σχετικά με την ίδρυση σωματείου που επιδιώκει «εθνική ταυτότητα») διαφαίνεται η αντίρρησή του, στο να αποδεχθεί η Ελλάδα ό,τι διαφορετικό δηλώνεται και προσδιορίζεται ως «εθνική ταυτότητα». Η έκθεση είναι πάρα πολύ σοβαρή και θέτει κι’ άλλα ζητήματα. Μπορείτε να δείτε το περιεχόμενο της έκθεσης του Επιτρόπου (στα αγγλικά) εδώ: wcd.coe.int/ViewDoc

Όλα αυτά από το έτος 2009. Μπορούσαμε να δουλέψουμε, να αποσαφηνίσουμε τις έννοιες και να ξεκαθαρίσει το κάθε κόμμα την πολιτική του άποψη στο ζήτημα, όποια και αν είναι. Αυτό θα σήμαινε πρωτίστως σεβασμό στον ψηφοφόρο και στο πολίτευμα που υπηρετείται. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν λύσουμε κάποια ζητήματα μόνοι μας, στο τέλος θα μας επιβληθούν, όπως έδειξε η πρόσφατη εμπειρία των μνημονίων. Τότε τι δικαιολογία θα έχουμε;